5 Αυγ 2008

Οι "γάτες" και οι... "απάτες"...

Τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό. Δύσκολη δουλειά και σίγουρα όχι δουλειά για όποιον κι όποιον. Απαιτεί πάνω απ'όλα γερό στομάχι και μεγάλη θέληση για να κατορθώσει κάποιος να σταθεί κάτω απ'την "ερυθρόλευκη" εστία χωρίς να λιώσει απ'το άγχος.

Το χειρότερο για τον κάθε υποψήφιο γκολκίπερ του Ολυμπιακού, είναι οτι εμείς οι γαύροι, έχουμε ψύχωση πρώτα απ'όλα με τον προπονητή, μετά με τον τερματοφύλακα και μετά με τους άλλους ασχολούμαστε κατά συνθήκην. Πώρωση με τη θέση λέμε, όχι αστεία. Η φαντασίωση του μέσου γαύρου για τον τύπο που φοράει τη φανέλα του τερματοφύλακα και κάθεται κάτω απ'τα δοκάρια του Ολυμπιακού, είναι μία και συγκεκριμένη : Αυτός ο τύπος είναι υβρίδιο Ben Leiper - Charlie Burr - Charlie Carter. Κάτι σας λένε τα ονόματα αλλά δε θυμάστε ακριβώς τι; Ας τους δούμε έναν έναν :

* Ο Charlie "The Cat" Carter ήταν ο κορυφαίος τερματοφύλακας της Μεγάλης Βρετανίας και βασικός τερματοφύλακας της Μελτσέστερ Ρόβερς του Roy Race. Τον γνωρίσαμε απ'τις σελίδες του "Αγοριού" στην ιστορία "Ο Ρόϊ της Ρόβερς". Ασπρομάλλης με μακρύ μαλλί και άριστα αντανακλαστικά, που και που έτρωγε και κανένα γκολ για να'χει ενδιαφέρον η ιστορία. Εγγύηση για την ομάδα του αλλά είχε και super ομάδα μπροστά του.

* Ο Charlie Burr ήταν ο περίφημος "Σιδερένιος Μπαρ" (Iron Bar το κανονικό του ψευδώνυμο). Ο Τσάρλι το πρωΐ έβγαζε το ψωμί του στις οικοδομές με το μυστρί και το πηλοφόρι στον ώμο, ενώ εξασφάλιζε τα προς το ζείν με το... σιδεράδικο του. Στο χρόνο που του απέμενε έπαιζε μπάλα. Ένα ογκώδες τέρας με υπεράνθρωπη δύναμη και ελαστικότητα... Κυριάκου Τοχούρογλου (στα νιάτα του) , σίγουρα αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης του Πίτερ Σμάϊχελ και του τρόπου παιχνιδιού του. Τον γνωρίσαμε απ'τις σελίδες του "Αγοριού" και του "Τρουένο".

* Τέλος, το απόλυτο είδωλο. Ο Ben Leiper (Μπεν Λίπερ) ήταν ο τεράστιος "Τερματοφύλακας-Γιατρός" που γνωρίσαμε απ'τις σελίδες του "Μπλεκ". Το πρωΐ φοιτητής της ιατρικής, το απόγευμα τερματοφύλακας της Μάνκαστορ Σίτι. Η Μάνκαστορ έπαιζε στη Β΄ Αγγλίας αλλά έφτανε πάντοτε άνετα μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου Αγγλίας, χάρη στις αποκρούσεις του Λίπερ και στις εκπληκτικές εμπνεύσεις του. Στεκόταν στο κόρνερ και σκεφτόταν : "Μμμ... φυσάει δυνατός νοτιοανατολικός άνεμος και ο εξτρέμ τους θα σεντράρει βαθιά... θα σταθώ εδώ". Ο Μπεν στεκόταν "εκεί", μάζευε τη μπάλα και την πέταγε με το χέρι στον σέντερ φορ Jimmy Worth (Τζίμι Ουόρθ, ένας μυστήριος τύπος με μούσι που έμοιαζε με τον Παπαχρήστου χωρίς το μαλί αφάνα), ο οποίος τελείωνε τη φάση με γκολ ή με... δοκάρι και γκολ (άσχετο : Ο Τζίμι Ουόρθ είναι η ονείρωξη του μέσου γαύρου για τη θέση του σέντερ φορ - αυτό όμως είναι άλλη ιστορία). Αν ο Τζίμι τραυματιζόταν και οι άλλοι οι κούτσαβλοι δε μπορούσαν να βάλουν γκολ, τότε ο Μπεν έπαιρνε το νόμο στα χέρια του και με βολέ απ'τη σέντρα κάρφωνε το τεμάχιο. Για να φάει γκολ; Ούτε λόγος... Περπατούσε μια φορά στο δρόμο που έπαιζαν κάτι πιτσιρικάδες. Ένας πιτσιρικάς σουτάρει στραβά και η μπάλα πάει ντουγρού για τη βιτρίνα ενός μαγαζιού. Ο κουστουμαρισμένος Μπεν δε διστάζει καν, κάνει ένα πλονζόν πάνω στο πεζοδρόμιο και μαζεύει τη μπάλα άνετα. Στην προπόνηση, έβαζε πέντε παίκτες να του σουτάρουν ταυτόχρονα αλλά αυτός απέκρουε με κινήσεις που θα έκαναν τον Jet Li και τον Tony Jaa να κοκκινίζουν από ντροπή. Κάθε φορά που έτρωγε γκολ κάτι είχε γίνει : Είχε σπάσει το χέρι του, τον απειλούσαν μαφιόζοι, τον είχαν χτυπήσει οι αντίπαλοι κ.λ.π. Ο απόλυτος τερματοφύλακας όλων των εποχών.

Τώρα που έχετε μια εικόνα για το ποιόν των τριών ηρώων, γνωρίζετε πλέον και την απόλυτη φαντασίωση της πλειοψηφίας των γαύρων : Ένας τερματοφύλακας με την επαγγελματικότητα του Carter, τον όγκο και τον τσαμπουκά του Burr και την οξυδέρκεια και την ικανότητα του Leiper. Επειδή όμως τέτοιοι τερματοφύλακες υπήρχαν μόνο στα comics (πλέον ούτε εκεί δε βρίσκεις), η σκληρή πραγματικότητα μας έκανε να αλλοφρονούμε. Δεν είναι και λίγο να'χεις στο μυαλό σου τι έκανε ο Λίπερ και μετά να βλέπεις ζωντανά Γιώργο Μουκέα. Απλά δεν αντέχεται...

Ας σοβαρευτούμε όμως. Απ'τον Ολυμπιακό έχουν περάσει δεκάδες τερματοφύλακες. Άλλοι καλοί, άλλοι λιγότερο καλοί, άλλοι επιεικώς αστείοι. Υπήρχαν τερματοφύλακες - σημεία αναφοράς στην προ επαγγελματικού ποδοσφαίρου εποχή, που υπερασπίστηκαν με επιτυχία για χρόνια ολόκληρα την ερυθρόλευκη εστία : Ο πρώτος διδάξας Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, ο Σάββας Θεοδωρίδης, ο Παναγιώτης Κελεσίδης. Σ'αυτό το αφιέρωμα θα ασχοληθούμε με αυτούς που υπερασπίστηκαν την ερυθρόλευκη εστία επί επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Την ιδέα γι'αυτό το αφιέρωμα μου την έδωσε ο φίλος lost με σχόλιο του σε παλαιότερο άρθρο. Lost, αφιερωμένο το... αφιέρωμα :)

ΟΙ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΑΠ'ΤΟ 1979-1980 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

Ο γεννηθείς το 1953 Χρήστος Αρβανίτης, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα την περίοδο 1970-71 απ'τον Εθνικό Πειραιώς. Το 1971 καθιερώθηκε ως βασικός στον Εθνικό και συμμετείχε στις εθνικές ομάδες Νέων και Ελπίδων, όπου είχε συνολικά περίπου 6 συμμετοχές. Στον Εθνικό εμεινε για 8 χρόνια, όταν το καλοκαίρι του 1978, σε ηλικία 25 ετών, ήρθε στον Ολυμπιακό για να πλαισιώσει τον Παναγιώτη Κελεσίδη (ο Λευτέρης Πουπάκης έμεινε ελεύθερος και πήγε στον ΟΦΗ).

Μικρός το δέμας, αλλά θαυματουργός πολλές φορές, ο Αρβανίτης κάλυπτε το ντεζαβαντάζ του ύψους (που δεν... είχε) με την τρομερή αλτικότητα του και τα εκπληκτικά ρεφλέξ του. Καθιερώθηκε σχεδόν αμέσως στον Ολυμπιακό, καθώς η εποχή της έλευσης του ήταν η εποχή του Τόζα Βεσελίνοβιτς, η εποχή της "ανανέωσης". Ο Κελεσίδης, στα 32 του χρόνια, κρίθηκε "γέρος" και έπρεπε να κάνει "τόπο στα νιάτα". Ο Αρβανίτης πήρε πολλά παιχνίδια ως βασικός και το καλοκαίρι που αποχώρησε ο Παναγιώτης Κελεσίδης έγινε ο βασικός και αναντικατάστατος πορτιέρο του Ολυμπιακού για τη σεζόν 1979-1980, οπότε και στέφθηκε πρωταθλητής με τον Ολυμπιακό. Το καλοκαίρι του 1980 όμως, ήρθε στον Ολυμπιακό ο Νίκος Σαργκάνης και οι συμμετοχές του Αρβανίτη στη βασική 11άδα περιορίστηκαν αισθητά. Έτσι, ο Αρβανίτης που ήθελε να έχει παιχνίδια στα πόδια του καθώς είχε χριστεί και διεθνής με την εθνική ομάδα (αλλά και λόγω κόντρας που είχε με τον Αλκέτα Παναγούλια που ανέλαβε την ομάδα), συμφώνησε με το Σταύρο Νταϊφά να αποχωρήσει το 1982, μετά από μια τετραετία στον Ολυμπιακό. Η ΑΕΚ ενδιαφέρθηκε άμεσα γι'αυτόν, ο Αρβανίτης αποδέχθηκε την πρόταση που του έγινε και για την τετραετία 1982-1986 έγινε ο βασικός γκολκίπερ της ΑΕΚ και ήταν εκ των μόνιμα διακριθέντων.

Οι δρόμοι του Αρβανίτη με την ΑΕΚ χωρίζουν το Δεκέμβρη του 1986, όταν ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, Ζαφειρόπουλος, θεωρεί πως ο 33χρονος πλέον Αρβανίτης δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Ο τότε προπονητής του Ολυμπιακού, Αντώνης Γεωργιάδης, που ζεί έναν εφιάλτη με τις εμφανίσεις του Γιώργου Μουκέα και του αντικαταστάτη του, Γιάννη Παπαμιχαήλ, ζητάει τερματοφύλακα απ'το (φίλο του) Σταύρο Νταϊφά. Ο Νταϊφάς συμφωνεί αμέσως με τον Αρβανίτη και ο τελευταίος επιστρέφει μετά από σχεδόν μια τετραετία στον Ολυμπιακό. Τα χρόνια όμως περνούν, ο Αρβανίτης του 1986 δεν είχε καμμία σχέση με τον Αρβανίτη του 1978. Έκανε 16 συμμετοχές τη σεζόν 1985-1986, αλλά το βαρύ 4-0 του τελικού κυπέλλου απ'τον Παναθηναϊκό (με τον ίδιο να έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης σε όλα τα γκολ) έδειξε ξεκάθαρα οτι δεν ήταν πια ο ίδιος. Ωστόσο, για να τα λέμε όλα, οποιοσδήποτε και να καθόταν στα δοκάρια της ομάδας εκείνη τη σεζόν, θα είχε θέματα (η σεζόν αυτή προσφέρεται για αφιέρωμα, τώρα που τα λέμε). Την ερχόμενη σεζόν είχε όλες κι όλες 4 συμμετοχές, με τη νέα "τεσσάρα" απ'τον Άγιαξ αυτή τη φορά (και το γκολ του Ράϊκαρντ με σουτ πολύ έξω από την περιοχή ουσιαστικά "τον τελείωσαν" για τον Ολυμπιακό (εκτός αυτού, ξαναβρήκε μπροστά του τον Αλκέτα Παναγούλια που δε τον ήθελε). Έφυγε τον Ιανουάριο του 1988 με την έλευση του Κοσκωτά και την έναρξη των "εκκαθαρίσεων" του παρέα με τους Χόρχε Μπάριος, Τάκη Λεμονή, Αντώνη Κασδοβασίλη, Θόδωρο Ζελιλίδη και βρήκαν στέγη στο Λεβαδειακό. Ο Αρβανίτης σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1990 στα 37 του χρόνια και έκτοτε ασχολήθηκε με την προπονητική αρχικά, ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με την εκγύμναση τερματοφυλάκων, έχοντας υπηρετήσει από αυτό το πόστο τόσο τον Ολυμπιακό, όσο και το Λεβαδειακό.
__________________________________________________

ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΓΚΑΝΗΣ

Γεννηθείς στη Ραφήνα στις 15/01/1954, ο Σαργκάνης ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα ως δεξί μπακ στον Ηλυσιακό. Σε κάποιον αγώνα που οι αλλαγές είχαν "κλείσει" και τραυματίστηκε ο κανονικός τερματοφύλακας της ομάδας, ο Σαργκάνης έκατσε κάτω απ'τα δοκάρια της ομάδας και έκτοτε δεν εγκατέλειψε ποτέ τη θέση. Υπό την καθοδήγηση του προπονητή του - και παλαιού τερματοφύλακα - Χρήστου Ρίμπα, καθιερώθηκε στον Ηλυσιακό και το 1978 πήρε μεταγραφή στην Καστοριά, με την οποία "σόκαρε" το Πανελλήνιο με την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας το 1980. Οι μεγάλες του εμφανίσεις με την Καστοριά κινητοποίησαν το νέο αφεντικό του Ολυμπιακού, το Σταύρο Νταϊφά, που με συνοπτικές διαδικασίες εξασφάλισε την υπογραφή του. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος : "Πράγματι το 1980 πήραμε το Κύπελλο με την Καστοριά, κάτι που είχε να επιτύχει επαρχιακή ομάδα 40 χρόνια. Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή και αποτέλεσμα των καλών μου εμφανίσεων ήταν να καταλήξω στον Ολυμπιακό, ομάδα που υποστήριζα από παιδάκι. Ήταν η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας μου. Ξαφνικά από μια επαρχιακή ομάδα, βρέθηκα στον Ολυμπιακό και ήρθε η κλήση μου στην Εθνική ομάδα".

Ο Σαργκάνης καθιερώθηκε αμέσως στον Ολυμπιακό αλλά και στην εθνική ομάδα. Η εκπληκτική του εμφάνιση στην Κοπεγχάγη στο ματς Δανία-Ελλάδα 0-1 για τα προκριματικά του Mundial 1982 όχι απλά τον καθιέρωσε, αλλά του "κόλλησε" και το προσωνύμιο "Φάντομ" (έτσι τον "βάφτισαν" οι Δανοί) το οποίο τον ακολουθούσε στο υπόλοιπο της καριέρας του. Μεγάλη κλάση τερματοφύλακα, με κοφτερό μυαλό και τρομερά ρεφλέξ, θα μπορούσε εύκολα να παίξει σε πρωτάθλημα πιο προηγμένης ποδοσφαιρικά απ'την Ελλάδα των '80s χώρας. Ο Σαργκάνης ήταν πραγματικός κέρβερος κάτω απ'τα δοκάρια, εκνευρίζοντας τους αντίπαλους επιθετικούς με τις τοποθετήσεις του, ενώ ήταν και πολύ καλός εκτελεστής πέναλτι. Τη σεζόν 1984-1985 μάλιστα, πέτυχε το πρώτο του γκολ ως τερματοφύλακας του Ολυμπιακού με πέναλτι εναντίον του Ηρακλή, αλλά την επόμενη σεζόν, προφασιζόμενος πως "πρέπει να κοιτάξει το μέλλον του", έκανε χρήση της πενταετίας του και πήγε στον αιώνιο δεύτερο (για την προδοσία αυτού αλλά και των άλλων τα'χουμε πεί εδώ). Πάντως, προδότης, ξε-προδότης, ήταν τεράστια κλάση τερματοφύλακα και κυριολεκτικά "στοίχειωσε" τα ερυθρόλευκα γκολπόστ για παραπάνω από μια δεκαετία...
__________________________________________________

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΠΑΚΗΣ
Ο Λευτέρης Πουπάκης γεννήθηκε στις 28/12/1945. Ξεκίνησε την καριέρα του απ'το Αιγάλεω και το καλοκαίρι του 1973 έκανε το μεγάλο βήμα, όταν ο Νίκος Γουλανδρής τους έφερε "πακέτο" με τον Μπάμπη Σταυρόπουλο στον Ολυμπιακό. Διεθνής με τις εθνικές ομάδες παίδων και Ελπίδων ο Πουπάκης, έκανε ένα πολύ αξιόπιστο δίδυμο γκολκίπερς μαζί με τον Παναγιώτη Κελεσίδη.

Τερματοφύλακας που έπαιζε περισσότερο με το μυαλό και λιγότερο με τα ρεφλέξ, ο Πουπάκης προσπαθούσε να έχει καλές τοποθετήσεις για να καθαρίζει τις φάσεις, παρά να επιχειρεί εντυπωσιακές επεμβάσεις. Σταθερός και αξιόπιστος γενικά, αλλά στη σκιά του εκρηκτικού Κελεσίδη που όπως και να το κάνουμε ήταν "άλλη κλάση". Στον Ολυμπιακό έμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 1978, οπότε και υπέγραψε στον ΟΦΗ. Από τις 07/04/1971 όπου και χρίστηκε διεθνής, ο Πουπάκης έκανε 6 διεθνείς συμμετοχές με την εθνική ομάδα και ήταν μέλος της ομάδας που συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980 στην Ιταλία (εκείνη την περίοδο αγωνιζόταν στον ΟΦΗ). Μετά από μια τετραετία στον ΟΦΗ αποκτήθηκε απ'τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1981, όπου έμεινε μόλις ένα χρόνο, πριν αποδεχτεί την πρόταση του Σταύρου Νταϊφά να επιστρέψει στον Ολυμπιακό σαν ρεζέρβα του Νίκου Σαργκάνη, σε ηλικία 37 ετών. Το ειρωνικό ήταν οτι το... σημάδι της "αλλαγής φρουράς" είχε εμφανιστεί ένα χρόνο νωρίτερα, στα προκριματικά για το παγκόσμιο κύπελλο του 1982, σ'εκείνον τον αγώνα Δανίας - Ελλάδας στην Κοπεγχάγη. Ο Πουπάκης, που θα ήταν βασικός σ'εκείνον τον αγώνα, τραυματίστηκε και έτσι απ'το πουθενά έπαιξε ο Σαργκάνης που έπιασε τα άπιαστα, η Ελλάδα κέρδισε τον αγώνα και έναν σπουδαίο τερματοφύλακα.

Το καλοκαίρι του 1983 αποδεσμεύτηκε απ΄τον Ολυμπιακό και την περίοδο 1984-1985 αγωνίστηκε στον Απόλλωνα Αθηνών, όπου και έκλεισε την πολυετή του καριέρα σε ηλικία 40 ετών.
__________________________________________________

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ αποκτήθηκε από την Προοδευτική το καλοκαίρι του 1983 σαν back-up του Νίκου Σαργκάνη. Ο Αρβανίτης είχε φύγει, ο Πουπάκης επίσης και ο Ολυμπιακός έψαχνε για έναν τερματοφύλακα που να μην έχει πρόβλημα να "τρώει πάγκο", Σαργκάνη παρόντος. Ο Παπαμιχαήλ θεωρούταν εξελίξιμος και ο Νταϊφάς έκρινε πως δίπλα στο Σαργκάνη, θα μάθαινε πολλά.

Ο καιρός κύλησε σα νεράκι με τον Παπαμιχαήλ - Σαργκάνη παρόντος, πάντοτε - να παίρνει ελάχιστες συμμετοχές (2 συμμετοχές σε 2 σεζόν, 1983-84 και 1984-85) και να μην έχει την ευκαιρία να δείξει αν όντως ήταν αξιόπιστο back-up του Σαργκάνη "στα δύσκολα". Άλλωστε όλοι μέσα στον Ολυμπιακό πίστευαν οτι ο Σαργκάνης θα παρέμενε σίγουρα άλλη μια τριετία (ήτοι μέχρι το 1988-1989), οπότε μέχρι τότε "ποιός ζει, ποιός πεθαίνει". Έλα όμως που ο Σαργκάνης τα'χε βρεί ήδη με το Βαρδινογιάννη και όταν πήγε στο Νταϊφά, του ζήτησε τον ουρανό με τ'άστρα για να μείνει (γνωρίζοντας εκ των προτέρων οτι ο Νταϊφάς δε "μασάει" από εκβιασμούς και θα τον "στείλει", όπως και έγινε), έκανε τελικά χρήση της περίφημης πενταετίας του και πήγε στον Παναθηναϊκό... Έτσι, ο Ολυμπιακός, βρέθηκε εξ'απροόπτου, καθώς μέσα στο κατακαλόκαιρο ήταν υποχρεωμένος να ψάξει και για τερματοφύλακα, πλην αριστερού μπακ (μιας ΚΑΙ ο Βαμβακούλας είχε φύγει απ'τον Ολυμπιακό με τον ίδιο προορισμό). Αντικαταστάτης του Σαργκάνη χρίζεται ο Γιώργος Μουκέας, που είχε καλή παρουσία ως βασικός στον Εθνικό, αλλά η επιλογή του προκάλεσε ερωτηματικά (θα διαβάσετε γι'αυτόν στο... δικό του κομμάτι). Ο Μουκέας δεν τα πάει καλά, ο κόσμος μουρμουρίζει και ο προπονητής, Αντώνης Γεωργιάδης, μόλις μετά 8 αγωνιστικές - και μάλιστα πριν το ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ - ανακοινώνει οτι βασικός θα παίξει ο Παπαμιχαήλ.

"Είμαι έτοιμος" δηλώνει ο ξανθομάλλης γκολκίπερ και στις 09/11/1985 παίρνει θέση κάτω απ'τα δοκάρια του Ολυμπιακού. Στο 26ο μόλις λεπτό, βλέπει το Σαραβάκο να περνάει την άμυνα του Ολυμπιακού και να βγαίνει τετ-α-τετ με αυτόν. Ο Παπαμιχαήλ δεν κάνει καν τον κόπο να πέσει, ο Σαραβάκος τον περνάει και πετυχαίνει το πιο εύκολο γκολ της ζωής του. Με το 1-0 έκλεισε το πρώτο ημίχρονο με τον Παναθηναϊκό να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά ο Ολυμπιακός στο 2ο ημίχρονο είχε ισορροπήσει και με κινητήριο μοχλό το Μίλος Σέστιτς πίεζε ολοένα και περισσότερο. Εκεί όμως που όλα έδειχναν οτι το 1-1 ήταν θέμα χρόνου, ο Σαραβάκος δέχτηκε μια μακρινή μπαλιά έξω απ'την περιοχή του Ολυμπιακού, μαρκαρισμένος από τον Πέτρο Μίχο. Ο Παπαμιχαήλ είχε αρχίσει έξοδο και είχε φτάσει περίπου στο πέναλτι, ο Σαραβάκος τον είδε που είχε βγεί για... βοσκή και με πλασέ στην κίνηση τον "κρέμασε" και έκανε το 2-0 για τον Παναθηναϊκό στο 75'. Η πίκρα του κόσμου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, όταν λίγα λεπτά αργότερα, είδε τον πρώην αγαπημένο της, Νίκο Σαργκάνη, να πέφτει και να αποκρούει το πέναλτι του Μίλος Σέστιτς, πανηγυρίζοντας προς τον κόσμο του Παναθηναϊκού με υψωμένη τη γροθιά του. Ο Αναστόπουλος μείωσε με πέναλτι στο 90' σε 2-1 που έμελλε να είναι και το τελικό σκορ, αλλά το προφανές ήταν οτι ο Ολυμπιακός ξεκίνησε το πρωτάθλημα χωρίς τερματοφύλακα ισάξιο του Σαργκάνη. Η απόγνωση για τον "Αντι-Σαργκάνη" ήταν τόσο μεγάλη, που ο Ολυμπιακός έσπευσε να υπογράψει το Δεκέμβριο έναν "πρώην", το Χρήστο Αρβανίτη, που θα έφευγε απ'την ΑΕΚ.

Ο Παπαμιχαήλ είχε συνολικά 4 συμμετοχές τη σεζόν 1985-1986 και άλλες 2 τη σεζόν 1986-1987, με το πέρας της οποίας έμεινε ελεύθερος. Έχοντας παίξει σε τόσο λίγα παιχνίδια με τη φανέλα του Ολυμπιακού δε μπορεί να πει κανείς πως ήταν κακός τερματοφύλακας, αλλά "λίγος" για τον Ολυμπιακό. Διατηρεί καλές σχέσεις με το Νίκο Αναστόπουλο απ'την εποχή που ήταν συμπαίκτες και αποτελεί μια εκ των επιλογών του "μουστάκια" για τη θέση του προπονητή των γκολκίπερς σε όποια ομάδα εργαστεί. Τη σεζόν 2007-2008 συνεργάστηκαν στον Ιωνικό Νικαίας.
__________________________________________________

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΚΕΑΣ
ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ρούφας ο Γιώργης - στην θητεία του στον Ολυμπιακό τουλάχιστον - αποτελεί ακόμα και σήμερα σημείο αναφοράς για παλαιότερους και νεότερους.

Αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 1985 από τον Εθνικό Πειραιώς για να καλύψει το μεγάλο κενό που άφηνε κάτω απ'τα γκολπόστ ο Νίκος Σαργκάνης. Ο Μουκέας είχε μια αξιοπρεπέστατη παρουσία στον Εθνικό και στις εθνικές ομάδες των Ελπίδων και των Νέων. Καθιερώθηκε στη συνείδηση των φιλάθλων ως ένας καλός γκολκίπερ Α' Εθνικής μετά την... ήττα του Εθνικού απ'τον Παναθηναϊκό με 2-0 στη Λεωφόρο τη σεζόν 1983-1984, όταν περιόρισε την έκταση του σκορ στο 2-0, ενώ άνετα θα μπορούσε να φτάσει το σκορ σε... διψήφια επίπεδα, με τις ευκαιρίες που είχε κάνει ο Παναθηναϊκός. Σύντομα ήρθε και η κλήση του στην εθνική ομάδα, με την οποία όμως έπαιξε μόνο σε κάποια φιλικά.

Ο Μουκέας λοιπόν έρχεται το καλοκαίρι του 1985 παίρνοντας τη φανέλα με το Νο 1 και γνωρίζοντας πως αντικαθιστούσε τον καλύτερο Έλληνα τερματοφύλακα τότε και γκολκίπερ της εθνικής ομάδας. Στην προετοιμασία αφήνει καλές εντυπώσεις, δίνει την υπόσχεση πως "θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Ολυμπιακού" και η σεζόν ξεκινάει... Όχι ακριβώς ονειρεμένο ξεκίνημα, με τον Ολυμπιακό να χάνει με 2-1 απ'τη Λάρισα στην πρεμιέρα και το Μουκέα να είναι "μέσα" και στα δύο γκολ που πέτυχαν οι Ζιώγας και Βαλαώρας. Ακολούθησε κι άλλο γκολ απ'τον Μπαρζόφ (ήττα με 1-ο απ'τον Πανιώνιο), 2 γκολ απ'τον Εστερχάζι (2-2 με την ΑΕΚ), ένα απ'το Τζέμπτιμπη (νίκη 3-1 επί του Πιερικού), 2 απ'τους Πεππέ - Μπατσινίλα (ήττα με 2-0 απ'τον Εθνικό), άλλα δύο απ'τους Αδάμου - Μαλουμίδη (2-2 με Ηρακλή) 03/11/1985, στις Σέρρες : Πανσερραϊκός - Ολυμπιακός 2-1, το παιχνίδι που ο Γιώργαρος "πατεντάρισε" και επίσημα το πλονζόν προς τα... μέσα. Και στα δύο γκολ του σκόρερ Αναστασιάδη, ο Μουκέας έκανε πλονζόν... παράλληλα με τη μπάλα! Ουσιαστικά έκανε εκτίναξη παρακολουθώντας την πορεία της. Μ'αυτά και μ'αυτά, ο Ολυμπιακός σε 8 αγωνιστικές με το Γιώργαρο στα γκολπόστ είχε μαζέψει 12 τεμάχια απ'όλους τους... αναξιοπαθούντες της οικουμένης και ο κόσμος κατάλαβε πλέον οτι όχι απλά δεν είναι "νέος Σαργκάνης", αλλά ούτε καν "νέος... Τσακμακίδης".

Ο προπονητής του Ολυμπιακού, Αντώνης Γεωργιάδης, είναι τόσο απογοητευμένος απ'την απόδοση του Μουκέα, που αμέσως μετά το παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, δήλωσε οτι στο ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ στα πλαίσια της 9ης αγωνιστικής, βασικός θα παίξει ο αναπληρωματικός του Μουκέα, Γιάννης Παπαμιχαήλ.

Ο Μουκέας δεν κράτησε άλλη σεζόν στον Ολυμπιακό. Έπαιξε σε άλλα δύο παιχνίδια, συμπλήρωσε 10 συμμετοχές με τη φανέλα του Ολυμπιακού και στο υπόλοιπο της σεζόν 1985-1986 έβλεπε την πλάτη του Χρήστου Αρβανίτη, που επανήλθε μετά από 4 χρόνια. Τα κατορθώματα του όμως σε αυτές τις 10 αγωνιστικές, έχουν μείνει αλησμόνητα...
__________________________________________________

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΚΟΥΝΑΣ

Απ'το Μουκέα στο Σκούνα, σα να λέμε "απ' τη Σκύλλα στη Χάρυβδη". Τερματοφύλακας - καρμανιόλα, ικανός για το... κακό και το... χειρότερο. Άγνωστο το τι του βρήκε ο Νταϊφάς και τον έφερε στον Ολυμπιακό απ'τον Απόλλωνα Καλαμαριάς το καλοκαίρι του 1986, για να αντικαταστήσει το Γιώργο Μουκέα.

Τη σεζόν 1986-1987 την ξεκίνησε ο έμπειρος Χρήστος Αρβανίτης. Ο Γεωργιάδης έδειξε εμπιστοσύνη στον τερματοφύλακα του, παρά τα 4 γκολ στον τελικό του κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό λίγους μήνες πριν. Η "τεσσάρα" απ'τον ΠΑΟΚ (4-1) όμως την 5η μόλις αγωνιστική, τελειώνει τον Αντώνη Γεωργιάδη απ'τον Ολυμπιακό και φέρνει στη θέση του τον Αλκέτα Παναγούλια. Ο Παναγούλιας διατηρεί τον Αρβανίτη στα γκολπόστ για τον αγώνα με τον Άγιαξ για το κύπελλο UEFA, αλλά η νέα "τεσσάρα" και το γκολ που έφαγε απ'τα... 35 μέτρα απ'το Φράνκ Ράϊκαρντ, ουσιαστικά του έβαλαν ημερομηνία λήξης στον Ολυμπιακό.

Ο Σκούνας παίρνει θέση στα γκολπόστ και αρχίζει το γλέντι : Μπάλες φεύγουν μέσα απ'τα χέρια, κάτω απ'τα πόδια, ρεσιτάλ αποτυχημένων εξόδων (το... δυνατό του σημείο) και μόνο ο επιθετικός οίστρος των Αναστόπουλου και Μητρόπουλου γλυτώνει τον Ολυμπιακό από αναπάντεχες γκέλες. Κάθε φορά που η μπάλα πλησίαζε τα καρέ του Ολυμπιακού, ένα μακρόσυρτο "...ωωωωωχχχχχχ..." ακουγόταν στις εξέδρες, όπως και ένα "...ουφφφφφφ..." κάθε φορά απ'τις ελάχιστες που ο Σκούνας έπιανε τη μπάλα.

Ο Σκούνας είχε 22 συμμετοχές με τη φανέλα του Ολυμπιακού, στον ένα χρόνο και κάτι που έμεινε στον Ολυμπιακό, αλλά - όπως και ο Μουκέας - έμεινε αλησμόνητος. Εκείνη η έξοδος του στο Βέροια - Ολυμπιακός 2-2 που κατέληξε στην ισοφάριση της Βέροιας, ήταν πραγματικά η κορωνίδα μιας... λαμπρής καριέρας...
__________________________________________________

 ΓΙΑΤΣΕΚ ΚΑΖΙΜΙΕΡΣΚΙ (Πολωνία)
Ο Πολωνός θεωρήθηκε (και ήταν) αυτό που λέμε "μεγάλη μεταγραφή". Βασικότατος στη Λέγκια Βαρσοβίας και την Εθνική Πολωνίας, με παρουσίες σε Μουντιάλ, θα περίμενε κανείς οτι στη χειρότερη περίπτωση "δεν προσαρμόστηκε". Αμ δε... Αυτά που είδαν τα ματάκια μας απ'τον τεράστιο Γιάτσεκ, απλά δε τα'χαμε ξαναδεί από ξένο γκολκίπερ ποτέ στο παρελθόν (λέμε "ξένο γκολκίπερ" γιατί όσοι έζησαν την τριπλέτα Σκούνας - Μουκέας - Παπαμιχαήλ, τα έχουν δεί όλα σε αυτόν τον κόσμο)... Οι επιδόσεις του στον Ολυμπιακό μόνο με του... "Johnny Tsunami", του μοναδικού surfer, Έρβιν Λέμενς, μπορούν να παρομοιαστούν. Το δυστύχημα της υπόθεσης; Ο Ολυμπιακός είχε και έναν Νικοπολίδη επί Λέμενς, οπότε ο Βέλγος πρόσφερε γέλιο κυρίως μόνο σε φιλικούς αγώνες... Τότε όμως, πίσω απ'τον Καζιμιέρσκι ήταν ο Δημήτρης ο Σκούνας...

Γεννηθείς στις 17/08/1959 στη Βαρσοβία ο ύψους 1,86 Γιάτσεκ Καζιμιέρσκι, ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 14 ετών απ'την Αγκρίκολα Βαρσοβίας, απ'όπου τον απέκτησε το καλοκαίρι του 1977 η Λέγκια Βαρσοβίας. Στη Λέγκια έκανε το ντεμπούτο του στις "έφτιαξε" το όνομα του, κατέκτησε δύο τίτλους (1980, 1981) ενώ συμμετείχε στην αποστολή της Εθνικής Πολωνίας στα παγκόσμια κύπελλα του 1982 (Ισπανία) και 1986 (Μεξικό). Το 1986 διαδέχθηκε τον μεγάλο Γιόζεφ Μλίναρτσικ και έγινε ο βασικός γκολκίπερ της Εθνικής Πολωνίας, με την οποία είχε 23 συμμετοχές.

Η πρώτη του γνωριμία με την Ελλάδα έγινε τον Ιανουάριο του 1984, όταν στις 18/01/1984 σε φιλικό αγώνα που έγινε στο Στάδιο Καραϊσκάκη, υπερασπίστηκε την εστία της Εθνικής Πολωνίας στον αγώνα με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Τρία χρόνια αργότερα, ο Καζιμιέρσκι επέστρεψε στην Ελλάδα ως γκολκίπερ της Πολωνίας για τον αγώνα της φάσης των προκριματικών του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1988 με την εθνική μας ομάδα στις 29/04/1987... Ο Καζιμιέρσκι έκανε απίστευτο παιχνίδι εκείνο το βράδυ και δεν άφηνε να περάσει "κουνούπι" απ'την εστία του. Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται μια φάση όπου ο Σάββας Κωφίδης έκανε ένα μακρινό σουτ, ο Νίκος Αναστόπουλος έξυπνα άφησε τη μπάλα να "σκάσει" δίπλα του και να πάρει τροχιά προς τα δίχτυα, αλλά ο Πολωνός έκανε μια τρομερή εκτίναξη και πέταξε τη μπάλα κόρνερ. Στην ίδια φάση φάνηκε ο Νίκος Βαμβακούλας να λέει "μπες, μωρή πουτάνα...". Για την ιστορία η Εθνική μας κέρδισε με 1-0 (56' Σαραβάκος) αλλά αυτός ο αγώνας έβαλε τον Καζιμιέρσκι στο "μάτι" των υπευθύνων του Ολυμπιακού, που έψαχναν για γκολκίπερ, καθώς οι Αρβανίτης - Μουκέας δεν ενέπνεαν καμμία εμπιστοσύνη.

Συμπληρώνοντας μια δεκαετία (1977-1987) λοιπόν στη Λέγκια, η πρόταση του Ολυμπιακού δε τον αφήνει αδιάφορο και 3 μήνες μετά το "σόου" που έδωσε στο ΟΑΚΑ, υπέγραψε το καλοκαίρι του 1987 σε ηλικία 28 ετών - ιδανική για τερματοφύλακα - στον Ολυμπιακό για να λύσει το πρόβλημα στη θέση του γκολκίπερ που κρατούσε απ'το 1985 που έφυγε ο Νίκος Σαργκάνης για τον Παναθηναϊκό. Το ξεκίνημα του ήταν πραγματικά εντυπωσιακό : Στα φιλικά που δόθηκαν επί Αμερικανικού εδάφους, ο Καζιμιέρσκι έπιανε και... τα άουτ. Μεγάλες πραγματικά εμφανίσεις που έκαναν τους ιθύνοντες και τον προπονητή Αλκέτα Παναγούλια να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Το εν Ελλάδι κοινό είχε την ευκαιρία να δεί τον Πολωνό από κοντά στον αγώνα του super cup το καλοκαίρι του 1987, απέναντι στον ΟΦΗ (1-0 με γκολ του Πέτρου Ξανθόπουλου). Ο Καζιμιέρσκι δεν είχε πολλή δουλειά, αλλά μια-δυό ζογκλερικές ενέργειες αφ'ενός και η συνολική - επιβλητική - του παρουσία στα καρέ αφ'ετέρου, έκανε τον κόσμο να μονολογεί "τερματοφυλακάρα πήραμε"...

...ώσπου, ήρθε η πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Ο πρωταθλητής Ολυμπιακός ταξιδεύει στη Λάρισα να αντιμετωπίσει την τοπική ομάδα. Με τον αέρα του πρωταθλητή, ο Ολυμπιακός ανοίγει το σκορ στο 31' με το Θόδωρο Ζελιλίδη. Κάπου εκεί αρχίζει το γλέντι... Κόρνερ από αριστερά, κακή συνεννόηση στην άμυνα της ομάδας, ο Καζιμιέρσκι βγαίνει, χάνει τη μπάλα μέσα απ'τα χέρια του και ο Αλεξούλης στο 39' ισοφαρίζει για τη Λάρισα. Έχει όμως και συνέχεια... 71ο λεπτό και ο Αγορογιάννης σεντράρει, ο Πολωνός χάνει και πάλι τη μπάλα μέσα από τα χέρια του, ο Ζιώγας δεν μπορεί από κοντά να σκοράρει αλλά το πετυχαίνει ο Βουτυρίτσας κάνοντας το 2-1 για τη Λάρισα. Πέντε λεπτά πριν το τέλος ο Καραπιάλης γίνεται "σάντουϊτς" από δύο αμυντικούς του Ολυμπιακού και κερδίζει το φάουλ. Απ'ευθείας ο Μητσιμπόνας το φάουλ, 3-1 η Λάρισα, τέζα ο Ολυμπιακός... Σαν σήμερα θυμάμαι το πρωτοσέλιδο που είχε βάλει το "ΦΩΣ" της Δευτέρας 07/09/1987 : "ΜΕΓΑ ΚΑΖΟ ΚΑΖΙΜΙΕΡΣΚΙ"...

Ο Ολυμπιακός παρέπαιε. Συνέχισε με δύο ισοπαλίες (2-2 με ΑΕΚ, 1-1 με Πανιώνιο) στο ΟΑΚΑ και στην 4η αγωνιστική έχασε με 1-0 απ'την νεοφώτιστη Βέροια με γκολ του - πιτσιρικά τότε - Αλέξη Αλεξανδρή. Ήταν το μοναδικό ματς που ο Πολωνός έπαιξε καλά - μάλιστα γλύτωσε σε αρκετές φάσεις τον Ολυμπιακό από διασυρμό. Η εν γένει παρουσία του όμως δεν προκαλούσε εμπιστοσύνη καθώς ήταν εξαιρετικά ασταθής.

Το παιχνίδι που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του Καζιμιέρσκι στον Ολυμπιακό ήταν στα πλαίσια της 7ης αγωνιστικής (08/11/1987) απέναντι στον Παναθηναϊκό. Στο 13ο λεπτό - πάλι απο ασυνεννοησία του Καζιμιέρσκι με την άμυνα του - ο Πέτρος Μίχος με αυτογκόλ κάνει το 0-1 για τον Παναθηναϊκό. Ο Ζελιλίδης στο 22' φέρνει το ματς "στα ίσια" αλλά στο 42' ο Βαγγέλης Βλάχος κάνει το 1-2. Στο 46' ο Καζιμιέρσκι δίνει το ματς στον Παναθηναϊκό : Ο Σαραβάκος σουτάρει απ'τα... 40 μέτρα, ο Καζιμιέρσκι πιάνει τη μπάλα που πήγαινε πάνω του, του... φεύγει μέσα απ'τα χέρια και το 1-3 είναι γεγονός. Τη βαριά ήττα του Ολυμπιακού έκλεισε πάλι ο Βλάχος στο 86' (πάλι απο λανθασμένη εκτίμηση του Καζιμιέρσκι). Ο Αλκέτας Παναγούλιας παραιτείται το ίδιο βράδυ, στον Ολυμπιακό επικρατεί αναταραχή, εμφανίζεται δύο ημέρες μετά ο Κοσκωτάς και ο Καζιμιέρσκι μαζεύει τα πράγματα του, μετά από μόλις 3,5 μήνες παραμονής...

Φεύγοντας απ'τον Ολυμπιακό ο Καζιμιέρσκι βρήκε "στέγη" στο Βέλγιο και συγκεκριμένα στη Γάνδη, με τα χρώματα της οποίας αγωνίστηκε έως το 1992, οπότε και έκλεισε την καριέρα του ενώ τη διετία 1997-1999 δούλεψε για την ομοσπονδία της Πολωνίας ως γυμναστής των γκολκίπερς στη διάρκεια της θητείας του Πάβελ Γιάνας. Με την αποχώρηση του απ'τον Ολυμπιακό άρχισαν οι φήμες οτι ο Πολωνός "δεν έβλεπε", είχε... αστιγματισμό, είχε... μεγάλη μυωπία και τα λοιπά... Το μυστήριο που παραμένει άλυτο ως σήμερα, είναι πως ο... αστιγματισμός του Καζιμιέρσκι δεν επηρέασε τη συμμετοχή του επί 10ετία στη Λέγκια, πως δεν επηρέασε τις επιδόσεις του με την εθνική της χώρας του αλλά έγινε η... ρουφήχτρα που όλοι... αγαπήσαμε στην εν Ελλάδι καριέρα του. Πράγμα που σε καμμία περίπτωση δεν ήταν στη Γάνδη...
__________________________________________________

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΛΙΤΣΗΣ
Γεννηθείς την 10/08/1963, ο Γιώργος Πλίτσης μπήκε από μικρός "στα βάσανα". Απ'τα μαθητικά του χρόνια κιόλας, βρέθηκε στην πρώτη ομάδα της Λάρισας. Ο Πλίτσης έγινε ο τερματοφύλακας που συνέδεσε το όνομά του με τη χρυσή εποχή της Λάρισας. Στην πρώτη ομάδα απ'τα 17 του χρόνια και διεθνής με την εθνική ανδρών απ'τα 19 του, αποτέλεσε βασικότατο (και αναντικατάστατο) στέλεχος της Λάρισας την την πενταετία 1981-1982 / 1986-1987, όπου η Λάρισα πλασαριζόταν μονίμως στις υψηλές θέσεις της βαθμολογίας, συμμετείχε στα Ευρωπαϊκά κύπελλα και κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδας. Ωστόσο, την περίοδο 1987-1988 (τη χρονιά που η Λάρισα κατέκτησε το πρωτάθλημα δηλαδή) είχε αρχίσει πια η αντίστροφη μέτρηση για την αποχώρησή του από τους Θεσσαλούς, καθώς επέμενε πως είχε έρθει η ώρα να τον αφήσει η Λάρισα για να μεταγραφεί σε μεγαλύτερη ομάδα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση του με αποτέλεσμα στο διάστημα Ιουλίου 1987 - Δεκεμβρίου 1987 είχε παίξει μόνο σε 3 ματς κυπέλλου, ενώ βασικός γκολκίπερ είχε χριστεί ο... αιώνιος παγκίτης, Χρήστος Μιχαήλ.

Βρισκόμαστε προς τα τέλη του 1987 λοιπόν και ο Κοσκωτάς μπαίνει στον Ολυμπιακό. Οι συμβουλάτορες του το πρώτο που κάνουν είναι να πουν "πρόεδρε, διώξε τον Πολωνό τροχονόμο να πάρουμε τερματοφύλακα". Κοιτάζει τους 3 τερματοφύλακες της Εθνικής: Σαργκάνης, Πλίτσης, Χοσάδας. Ο Σαργκάνης αποκλείεται, ο Χοσάδας ανήκει στον Παναθηναϊκό - οπότε αποκλείεται, οπότε... Πλίτσης. Η πρόταση φτάνει στη Λάρισα που με δεδομένη την επιθυμία του παίκτη να φύγει (αλλά και τον όγκο της πρότασης του Κοσκωτά) αποδέχεται την πρόταση του Ολυμπιακού και στις 2 Δεκέμβρη του 1987, έπειτα από 151 αγώνες με τη Λάρισα και 11 διεθνείς συμμετοχές, ο Πλίτσης κατηφορίζει στον Πειραιά, έχοντας τη διαβεβαίωση μάλιστα οτι τον περιμένει η φανέλα του βασικού...

Εκείνες οι ημέρες στον Πειραιά είναι μια παραφροσύνη. Φεύγουν παίκτες, προπονητές, φροντιστές, διοικούντες έρχονται άλλοι και όλοι αυτοί πρέπει να παρουσιάσουν ένα αξιόμαχο σύνολο που θα πάει να αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ στις Σέρρες, λόγω τιμωρίας της Τούμπας. Ο τύπος πολιορκεί καθημερινά το προπονητήριο του Ρέντη για να πάρουν δηλώσεις απ'τα νέα αποκτήματα, το νέο προπονητή που μάλιστα ήρθε απ'τον ΠΑΟΚ (και δήλωνε οτι "ξέρουμε πως παίζει και θα είμαστε έτοιμοι", τρομάρα του) αλλά και τον υποτακτικό του "μεγάλου", τον αδελφό του, Σταύρο Κοσκωτά. Μ'αυτά και μ'αυτά έρχεται η αποφράδα ημέρα : 06/12/1987 στο γήπεδο των Σερρών. Ο Πλίτσης περνάει τη χειρότερη βραδιά της καριέρας του, αφού βλέπει τους παίκτες του ΠΑΟΚ να παραβιάζουν 6 φορές την εστία του. Στο 18ο λεπτό χάναμε ήδη με 3-0 και 4-0 στο ημίχρονο, για να κλείσει η εφιαλτική βραδιά με 2 γκολ του Μπορμπόκη στο 75' και το 89'. Το τελικό 6-1 ήταν πολύ βαρύ και ξεσήκωσε τον κόσμο του Ολυμπιακού, αλλά και ενόχλησε πολλούς στον Ολυμπιακό...

Ουσιαστικά, αυτό το ματς τελείωσε την καριέρα του Πλίτση στον Ολυμπιακό, πριν καν αυτή ξεκινήσει καλά καλά. Λέγεται πως ο Κοσκωτάς ενοχλημένος είχε σχολιάσει "αυτός είναι ο καλός που μου λέγατε;" και κινήθηκε άμεσα για να αποκτήσει τον Ηλία Ταληκριάδη απ'την Ξάνθη (Β' Εθνική τότε), που είχε κάνει όργια στους αγώνες κυπέλλου με τον Πανιώνιο, αποκρούοντας πέναλτι, φάουλ και... ότι πέρναγε από μπροστά του. Ο Πλίτσης αγωνίστηκε σε 11 παιχνίδια με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Γρήγορα έχασε τη θέση του βασικού απ'τον Ηλία Ταληκριάδη και το Δεκέμβριο του 1988 έμεινε ελεύθερος. Ο Πλίτσης πήγε στον Ηρακλή όπου έπαιξε για 8 χρόνια (μέχρι το 1996) έχοντας 156 συμμετοχές. Ένας καλός τερματοφύλακας, που όμως δεν ταίριαξε με τις απαιτήσεις του Ολυμπιακού.

__________________________________________________

ΗΛΙΑΣ ΤΑΛΗΚΡΙΑΔΗΣ

Ο Ηλίας Ταληκριάδης γεννήθηκε στις 10/07/1965 και ξεκίνησε την καριέρα του απ'την ομάδα της Ξάνθης. Το όνομα του πρωτοακούστηκε το 1987, όταν με μεγάλο πρωταγωνιστή αυτόν, η Ξάνθη (αγωνιζόμενη στη Β' Εθνική τότε) προκρίθηκε στο κύπελλο επί του Πανιωνίου, με τον Ταληκριάδη να αποκρούει σωρηδόν τα πέναλτι. Ο Κοσκωτάς και οι αυλικοί του τον είχαν "σταμπάρει" και το καλοκαίρι του 1987 τον έφεραν στο λιμάνι, ως ρεζέρβα του έμπειρου Γιώργου Πλίτση. Πολύ γρήγορα όμως, μετά από λίγες αγωνιστικές ήταν ο Πλίτσης που μετατράπηκε σε ρεζέρβα του Ταληκριάδη...

Ο Ταληκριάδης έπασχε απ'την... πάθηση που πάσχει το 90% των γκολκίπερς του πλανήτη, το πρόβλημα στις εξόδους (στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο φυσικά), αλλά και απ'το σύνδρομο της "κακής τοποθέτησης". Πολλές φορές δεν έπαιρνε καλές θέσεις κάτω απ'τα δοκάρια, αλλά τα εκπληκτικά αντανακλαστικά του και οι εντυπωσιακές εκτινάξεις του, του επέτρεπαν να κάνει αποκρούσεις που μαγνήτιζαν τα βλέμματα. Η πρώτη τριετία του στον Ολυμπιακό (1987-1990) ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, καθώς υπήρχαν παιχνίδια που θαρρούσε κανείς πως... έπαιζε την αντίπαλη ομάδα μόνος του. Υπήρχαν όμως και παιχνίδια που μπορούσε κυριολεκτικά να "κρεμάσει" την ομάδα, ειδικά όταν το παιχνίδι μεταφερόταν στις πτέρυγες του γηπέδου.

Οι συμπαίκτες του τον περιέγραφαν ως κλειστό και δύσκολο χαρακτήρα. Ο Ταληκριάδης ανέπτυξε φιλικές σχέσεις ουσιαστικά μόνο με τον Γιώτη Τσαλουχίδη, με τον οποίο έγιναν και κουμπάροι. Το διοικητικό χάος στον Ολυμπιακό είχε φέρει μια αναρχία στην ομάδα, η οποία είχε χωριστεί πλέον σε κλίκες : Η κλίκα του Τσαλουχίδη, η κλίκα του Ντέταρι, η κλίκα του τάδε, του δείνα κλπ. Οι εμφανίσεις του Ταληκριάδη άρχισαν να είναι όλο και πιο άχρωμες, ενώ ο ίδιος έδειχνε να παίζει λες και τον έβαζαν με το... ζόρι. Ο κόσμος άρχισε να διαμαρτύρεται και να "κράζει", ενώ τα δημοσιεύματα και οι ψίθυροι για κακή εξωγηπεδική ζωή και οι υπόνοιες οτι ο αρχηγός της ομάδας, Γιώτης Τσαλουχίδης προσπαθούσε να επιβάλλει τον Ταληκριάδη ως βασικό, όξυναν τα πνεύματα ακόμη περισσότερο. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε στις 04/11/1993, στον επαναληπτικό αγώνα με την Τενερίφη για το κύπελλο UEFA: Ο Ταληκριάδης "πνίγει" ένα γκολ απ'τα 30 μέτρα, έχει κάκιστη απόδοση και ο κόσμος τον θεωρεί υπαίτιο για τον αποκλεισμό. Ο Ταληκριάδης εκπαραθυρώθηκε οριστικά απ'την 11άδα της ομάδας, ώσπου το καλοκαίρι του 1994 αποτέλεσε παρελθόν για τον Ολυμπιακό, αφού θεωρήθηκε πως δεν μπορούσε πλέον να προσφέρει τίποτα στην ομάδα.

Μετά τον Ολυμπιακό έκανε κάποια - αποτυχημένα, είναι η αλήθεια, καθώς πλέον έμοιαζε με τελειωμένο παλαίμαχο, αν και μόλις 30 ετών - περάσματα απ'τον Άρη, Την Καστοριά και την Ξάνθη, όπου και έκλεισε την καριέρα του. Μια πολλά υποσχόμενη καριέρα, που ποτέ δεν είχε την εξέλιξη που προμήνυε, στην περίπτωση του προφανώς λόγω έλλειψης στόχων. Στην αρχή του κειμένου για τον Ταληκριάδη, έγραψα οτι "απέκρουε σωρηδόν τα πέναλτι των παικτών του Πανιωνίου". Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι οτι ο Ταληκριάδης στα 7 χρόνια που έμεινε στον Ολυμπιακό, έπιασε όλα κι όλα δύο πέναλτι : Ένα πέναλτι στις 02/06/1991 με τον Άρη (5-1) στο Καραϊσκάκη για την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 1990-1991 και άλλο ένα - καθοριστικότατο πάντως - στη διαδικασία των πέναλτι ενάντια στον ΠΑΟΚ, στις 24/1/1990 στο Καραϊσκάκη για τη φάση των "16" του κυπέλλου Ελλάδας... Με τον Ολυμπιακό κατέκτησε 2 κύπελλα Ελλάδος (1990, 1992) και είχε 4 διεθνείς συμμετοχές.
__________________________________________________

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΟΛΑΚΙΔΗΣ
Ταλέντο που βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν "ταλεντάρα", ή απλά ταλέντο που δεν άντεξε το βάρος της φανέλας του Ολυμπιακού; Στο δια ταύτα : Άλλος ένας γκολκίπερ που χαρακτηρίστηκε "ο νέος Σαργκάνης" αλλά ποτέ δεν πλησίασε καν σε αυτό το χαρακτηρισμό... Η αλήθεια να λέγεται όμως, οι εμφανίσεις του Μολακίδη με Πανσερραϊκό και Εθνική Ελπίδων είχαν δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες.
 
Ο γεννηθείς το 1965 Παναγιώτης Μολακίδης, αποτέλεσε έναν σύγχρονο... Καρυπίδη για τον Ολυμπιακό. Προερχόμενος και αυτός απ'τον Πανσερραϊκό, αποτέλεσε τη φανέλα με το Νο 1 της εθνικής Ελπίδων, μιας πραγματικά ταλαντούχας φουρνιάς, της φουρνιάς του 1988 που έφτασε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος των Ελπίδων εκείνης της χρονιάς (Αλεξανδρής, Βαΐτσης, Βακαλόπουλος, Βολονάκης, Βουκελάτος, Γεωργιάδης, Γιουκούδης, Δρακόπουλος, Καπουράνης, Καρασαββίδης, Κατσιαούνης, Κουρκούνας, Κούτουλας, Μαυρομμάτης, Μολακίδης, Μουστακίδης, Μπορμπόκης, Νεντίδης, Νιόπλιας, Οικονομίδης, Παπαδόπουλος, Παχατουρίδης, Σαββίδης, Σοφιανόπουλος, Χατζηνικολάου).

Ο Μολακίδης ήταν σταθερά εκ των διακριθέντων (με αποκορύφωμα το παιχνίδι με την Ολλανδία (5-0 νίκη της Ελλάδας) αλλά και τον πρώτο τελικό με τη Γαλλία (0-0) στο Καραϊσκάκη. Το "γιουρούσι" του Κοσκωτά το 1988 είχε ως κύριο στόχο την εθνική ομάδα των ελπίδων και απο εκείνη τη φουρνιά αποκτήθηκαν Δρακόπουλος, Μαυρομμάτης, Μουστακίδης, Νεντίδης, Παχατουρίδης, Σαββίδης, Σοφιανόπουλος και φυσικά ο Μολακίδης.

Η αλήθεια είναι οτι ο Μολακίδης έδειχνε να έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Μέχρι το καλοκαίρι του 1988 αγωνιζόταν στον Πανσερραϊκό, όταν και μεταπήδησε στον Ολυμπιακό. Εκεί όμως, είχε να συναγωνιστεί τον εξίσου ταλαντούχο Ηλία Ταληκριάδη και μια "παλιοσειρά" της Α' Εθνικής, το Γιώργο Πλίτση. Η απόκτηση του Αλέκου Ράντου μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα και η φανέλα με το Νο 1 απομακρυνόταν απ'το Μολακίδη ολοένα και περισσότερο...

Το καλοκαίρι του 1989, η κατάσταση φάνηκε ν'αλλάζει... Προπονητής ανέλαβε ο πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός, Μίλτος Παπαποστόλου και η πρώτη κίνηση του ήταν να καθιερώσει το Μολακίδη στη θέση του τερματοφύλακα, καθώς τον γνώριζε απ'την εθνική Ελπίδων και είχε σκοπό να τον προωθήσει στην ανδρών. Ο Μολακίδης δείχνει να μην πατάει γερά στα πόδια του, αν και ο Παπαποστόλου δε τον άλλαζε με τίποτα απ'την ομάδα. Στις 13/09/1989, ο Ολυμπιακός λίγο έλειψε να αποκλειστεί απ'την άσημη Ραντ Βελιγραδίου, αφού έχασε με 2-1 στη Γιουγκοσλαβία (με τον Τσαλουχίδη να μειώνει σε 2-1 στο 90') και το Μολακίδη να παίζει σαν ψαρωμένος πιτσιρικάς. Στις 24/09/1989 έπαιξε βασικός στο πρωτάθλημα για τελευταία φορα, στον αγώνα με τον Ιωνικό Νικαίας (3-0 με χατ-τρικ του Ντέταρι) και απ'την επόμενη ημέρα που ο Παπαποστόλου απολύθηκε, ο Ταληκριάδης επέστρεψε κάτω απ'τα γκολπόστ.

Η πολύ καλή παρουσία του Ταληκριάδη εκείνη τη σεζόν είχε περιορίσει στο ελάχιστο τις συμμετοχές του Μολακίδη. Ήταν φανερό πλέον οτι ο πρώην βασικός πορτιέρο της εθνικής Ελπίδων είχε πρόβλημα αυτοπεποίθησης, αφού γνώριζε προφανώς οτι δε θα υπάρξει άλλος Παπαποστόλου για να του δώσει νέα ευκαιρία. Στις 29/11/1989 ουσιαστικά υπέγραψε το ποδοσφαιρικό του τέλος στον Ολυμπιακό, όταν σε αγώνα κυπέλλου με την Προοδευτική, έφαγε γκολ απ'τη... σέντρα του γηπέδου του Κορυδαλλού (σκόρερ ο Φώτης στο 61ο λεπτό, τελικό σκορ 1-1). Παρέμεινε στον Ολυμπιακό μέχρι το καλοκαίρι του 1991 όταν και αποδεσμεύτηκε, για να συνεχίσει την καριέρα του στον Απόλλωνα Αθηνών. Στη συνέχεια αγωνίστηκε και στον Κιλκισιακό και με το πέρας της αγωνιστικής διαδρομής του ασχολήθηκε με την εκγύμναση τερματοφυλάκων - μάλιστα για οκτώ χρόνια, από το 2006 έως το καλοκαίρι του 2014 συνεργάστηκε με την ΕΠΟ, ως προπονητής τερματοφυλάκων όλων των "μικρών" εθνικών ομάδων. Δυστυχώς, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο Παναγιώτης Μολακίδης απεβίωσε σε ηλικία μόλις 51 ετών.
__________________________________________________

ΑΛΕΚΟΣ ΡΑΝΤΟΣ
Ένας απ'τους μεγαλύτερους γκαντέμηδες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ο Ράντος πρέπει να κατέχει το ρεκόρ Guinness τραυματισμών επαγγελματία τερματοφύλακα καθώς έχει χτυπήσει παντού, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, σε όλες τις χρονιές που αγωνίστηκε! Γεννηθείς στην Κατερίνη το 1967, ο Ράντος είχε το μεγαλύτερο ταλέντο απ'όλους τους τερματοφύλακες που έπαιξαν στον Ολυμπιακό στη δεκαετία 1985-1995. Το ταλέντο αυτό, δεν έμελλε να ωριμάσει ποτέ...

Ο Αλέκος Ράντος έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στον Πιερικό, απ'όπου ήρθε το 1989 στον Ολυμπιακό. Όπως και ο Ταληκριάδης, έπασχε κι αυτός απ'το σύνδρομο της... προβληματικής εξόδου, αλλά το Ράντο κάτω απ'τα δοκάρια χρειαζόσουν ή πολλή τύχη ή ικανότητα για να τον νικήσεις. Εξίσου εντυπωσιακός στις εκτινάξεις του με τον Ταληκριάδη (της πρώτης τριετίας), είχε καλές τοποθετήσεις κάτω απ'τα δοκάρια του και άγνοια κινδύνου. Τουλάχιστον στην αρχή, όταν δε δίσταζε να βουτήξει ανάμεσα σε πόδια αμυνόμενων και επιτιθέμενων προκειμένου να αποκρούσει τη μπάλα. Η άγνοια κινδύνου όμως αυτή, σε συνδυασμό με την κακοτυχία (αλλά όπως διαπιστώνει κανείς και απ'τα λεγόμενα του και απ'την αδυναμία συνεννόησης στην ΠΑΕ, ειδικά στα δύσκολα χρόνια).

Ο Ράντος ξεκινούσε πάντοτε τις σεζόν ως ισάξιος διεκδικητής της φανέλας του βασικού, μερικές φορές το κατάφερνε, αλλά πολύ σύντομα κάποιος τραυματισμός θα τον έστελνε πίσω στο... χειρουργείο. Κακώσεις μηνίσκου, ρήξεις χιαστών, κατάγματα, διαστρέμματα, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Όλα αυτά επηρέασαν - φυσιολογικά - το Ράντο, που έβλεπε τα καλύτερα του χρόνια να τα "τρώει" στα χειρουργεία. Όταν κατάφερνε να παίξει και αισθανόταν υγιής, μπορούσε να κάνει απίστευτα πράγματα. Υπήρχαν ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ που ο Ράντος "κράταγε μόνος του", όπως π.χ. το 1-0 επί της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη στις 04/03/1990. Όμως, οι συνεχείς τραυματισμοί του κληροδότησαν το χειρότερο πράγμα για έναν τερματοφύλακα : Το φόβο. Ο Ράντος χρονιά με τη χρονιά - απόλυτα δικαιολογημένα - δεν ήταν ο ίδιος. Ρίσκαρε λιγότερο, δίσταζε, μελέταγε πολύ τις κινήσεις του, απόρροια των δεκάδων τραυματισμών του. Ακόμα και για λίγα παιχνίδια πάντως τη χρονιά, ήταν μια αξιόπιστη λύση για την τριάδα των γκολκίπερς του Ολυμπιακού.

Το 1994, επί Αλέφαντου και με την αποπομπή του Ταληκριάδη, φάνηκε πως είχε έρθει η ώρα του Ράντου. Όντως, ο Ράντος βασικός και αναντικατάστατος στην προετοιμασία, πάει στην Ιταλία στο τουρνουά της Μπρέσια ως βασικός. Σ'έναν αγώνα πέφτει για να αποκρούσει τη μπάλα, χτυπάει το χέρι του στο δοκάρι, κάταγμα ο Αλέκος και τέζα... ΠΑΛΙ! Ο Ολυμπιακός έτρεχε την τελευταία στιγμή να βρεί τερματοφύλακα και έκλεισε τον Κυριάκο Τοχούρογλου απ'τη Δόξα Δράμας κυριολεκτικά την 12η ώρα των μεταγραφών. Επανήλθε μετά από ένα τρίμηνο και τη διετία 1994-1996, οι συμμετοχές "μοιράστηκαν" μεταξύ των τριών γκολκίπερς (Στρακόσια, Ράντος, Τοχούρογλου).

Το καλοκαίρι του 1996, με την έλευση του Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Ράντος έδειχνε φαβορί να ξεκινήσει τη σεζόν, όπως κι έγινε. Η ατυχία του χτύπησε και πάλι την πόρτα όμως και τραυματίστηκε. Ο δεύτερος στην ιεραρχία, Φώτης Στρακόσα, πήρε θέση, αλλά μετά τα γεγονότα στον αγώνα με τη Φερεντσβάρος, φάνηκε πως η ώρα του Ράντου πλησίαζε και πως το πέρασμα του νεαρού Δημήτρη Ελευθερόπουλου απ'το Καυταντζόγλειο για την 3η αγωνιστική του πρωταθλήματος της σεζόν 1996-1997, θα ήταν απλά μια παρένθεση. Ο Ελευθερόπουλος όμως τα πήγε πολύ καλά, έκανε "γκελ" στον κόσμο του Ολυμπιακού και τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται. Ο Ράντος παρ'όλα αυτά είχε κι άλλη μια ευκαιρία, καθώς επανήλθε στη βασική 11άδα - αφού ο Μπάγεβιτς παρ'ότι εκτίμησε την αντίδραση του Ελευθερόπουλου στην πίεση, δε θέλησε να τον "κάψει" και προτίμησε να εμπιστευτεί την εμπειρία του Ράντου. Στις 26/10/1996 για την 6η αγωνιστική, ο Ράντος παίρνει θέση κάτω απ'τα δοκάρια στα "νταμάρια" του Βύρωνα με αντίπαλο τον Αθηναϊκό. Μια μακρινή μπαλιά, μια κακή εκτίμηση, ο Ράντος πιάνει τη μπάλα με τα χέρια εκτός περιοχής, βλέπει την κόκκινη κάρτα και ο Ελευθερόπουλος μπαίνει στην 11άδα... και δε ξαναβγήκε ποτέ. Ο Ράντος παρακολούθησε τη σεζόν απ'τον πάγκο και σε ορισμένες περιπτώσεις και απ'την εξέδρα...

Δια στόματος Αλέκου Ράντου, μερικά... απομνημονεύματα των τραυματισμών του, όπως τα διηγήθηκε στον συγχωρεμένο τον Κώστα Τσόγκα σε συνέντευξη στις 30/08/1996 : "Στην Iταλία πρόπερσι στην προετοιμασία ήμουν πτώμα. Πονούσε ολόκληρο το κορμί μου. Xέρια, πόδια, τα πάντα. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Γίνεται το πρώτο φιλικό και ο προπονητής λέει σε μένα να παίξω. Tι να του πω, πονάω; Ξεκινάει τη σεζόν μ' εμένα. Mπαίνω μέσα και στην πρώτη φάση παθαίνω τη ζημιά. Eίναι ατυχία αυτό;

Tην αμέσως προηγούμενη χρονιά, στη Nάουσα, σ' ένα φιλικό έσπασε ο μηνίσκος. Πήγα χειρουργημένος στην Iταλία, την τέταρτη μέρα μπήκα στην προπόνηση, την όγδοη μέρα χρησιμοποίησα μπάλα χωρίς κανένα πρόβλημα στο πόδι μου. Ομως από την επέμβαση υπήρχαν τρύπες στο γόνατο από τις οποίες έμπαινε ιδρώτας μέσα. Ο γιατρός μού 'χε πει βέβαια να ξεκουραστώ κι άλλο, όμως... Mάζεψε τόσο νερό το πόδι μου που το κούναγα μπροστά στα παιδιά στο γήπεδο του Pέντη και ακουγόταν όπως ακριβώς ακούγεται όταν κουνάς ένα μισογεμάτο μπουκάλι. Xλακ! Xλακ! Aνατρίχιαζαν οι άλλοι.

Στην Iταλία μ' έραβε ο Δάρας στο δωμάτιο κι αμέσως μετά πήγαινα προπόνηση. Mου 'ραβε τις πληγές, χωρίς φυσικά αναισθητικά και τέτοια, για να βγω στο γήπεδο. Hρθα μετά στην Aθήνα, ήταν το πόδι μου τούμπανο κι εγώ πήγαινα στο Iατρικό και μου το 'ραβε ο "doc" για να πηγαίνω προπόνηση. Nα γαμιέται στην προπόνηση το πόδι μου να γυρίζω στο Iατρικό να κάνω παρακέντηση να μου βγάζουν το υγρό να ξαναπάω προπόνηση. Σχεδόν κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα. Kατάλαβες;


Παίζουμε ένα Kύπελλο με μια μικρή ομάδα, το Nαύπλιο, δεν θυμάμαι. Ο Tαληκριάδης δεν ξέρω τι έχει, είναι τιμωρημένος, ο Φώτης κάπου έχει πάει με την Eθνική και φωνάζουν εμένα. Eχω πυρετό, ψήνομαι. Tο πόδι μου είναι γεμάτο νερό, η γάμπα μου έχει γίνει σαν το κεφάλι μου, με το ζόρι περπατάω. Mου λένε έλα να παίξεις. 'Eγώ; Δεν βλέπετε πώς είμαι'; 'Eσύ, δεν έχουμε άλλον'. Mπήκα μέσα και δεν έβλεπα το γήπεδο. Kάνει ένας σουτ από το κέντρο και πάει η μπάλα στο δοκάρι. Kαι μετά παίζω με τον Παναθηναϊκό στο ντέρμπι 0-0, δεν πήγα καλά και πώς να πάω; Yστέρα από δυο μέρες τα φτύνω, πρήζονται και τα δυο μου πόδια, δεν μπορώ να περπατήσω. Eχουμε Kύπελλο με τον Hρακλή την Tέταρτη και Πρωτάθλημα το Σάββατο με τον Aρη. Tιμωρούν τον Tαληκριάδη και την Παρασκευή με παίρνουν τηλέφωνο. 'Eλα στην προπόνηση'. 'Δεν μπορώ', 'Eλα'. 'Mα είστε τρελοί; Δεν μπορώ να κουνηθώ'. 'Οχι θα 'ρθεις οπωσδήποτε'. Πήγα. Eκανα δυο μήνες προπονήσεις στου Pέντη μ' ένα πόδι, το διανοείσαι;".

Το συμβόλαιο του Ράντου ανανεώθηκε για άλλον ένα χρόνο (1997-1998) και όταν ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος έπαθε ρήξη χιαστών την 1η αγωνιστική με αντίπαλο τον Εθνικό, φάνηκε πως ο 30χρονος πλέον γκολκίπερ θα'χε την ευκαιρία του. Σ'εκείνο τον αγώνα όμως, στον πάγκο καθόταν ο Κυριάκος Τοχούρογλου που'χε επιστρέψει μετά το δανεισμό του στον Πανηλειακό την περασμένη σεζόν. Ο Τοχούρογλου έπιασε την ευκαιρία απ'τα μαλλιά, καθιερώθηκε στη βασική εντεκάδα - αφού ο Μπαγεβιτς είχε το συνήθειο να αλλάζει τερματοφύλακα μόνο αν ο βασικός του τραυματιζόταν ή... εγκατέλειπε την ενεργό δράση - και ο Ράντος βρέθηκε πάλι "στην απ'έξω". Ακολούθησε το επεισόδιο που είχε με το Μπάγεβιτς στην προπόνηση και το τέλος του απ'τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1998.

Στη συνέχεια αγωνίστηκε στον Πανελευσινιακό (1998-1999), με τον οποίο πρωταγωνίστησε στο 1-1 του ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό, για να δηλώσει όταν τον ρώτησαν που αφιερώνει την εμφάνιση του "...που αλλού; Στο Ντούσαν...". Ακολούθησε ένα πέρασμα απ'τον ΠΑΣ Γιάννινα και κάπου εκεί τελείωσε μια ποδοσφαιρική καριέρα που η κακοτυχία και η κακοδιαχείριση δεν επέτρεψαν να εξελιχθεί όπως θα έπρεπε. Ο Ράντος στην καριέρα του κατέκτησε 2 κύπελλα (1990, 1992) και δύο πρωταθλήματα (1997, 1998). Διεθνής χρίστηκε σε επίπεδο εθνικής Ελπίδων. Όταν τερμάτισε την ποδοσφαιρική του καριέρα έγινε γυμναστής τερματοφυλάκων, περνώντας πρώτα απ'την Καλαμαριά πριν επιστρέψει στο μεγάλο λιμάνι το 2005.
__________________________________________________

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΥΡΤΣΟΣ
"Μύρτσο, γερά, το βράδυ στον Καρρά" του φώναζαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού απ'τις εξέδρες τη σεζόν 1992-1993 που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό και ο ίδιος απαντούσε στις παρατηρήσεις της διοίκησης για την εξωγηπεδική του ζωή "ο Μύρτσος χωρίς μπουζούκια δε μπορεί". Περιπτωσάρα ο Μύρτσος, κλασική περίπτωση τερματοφύλακα που αν είχε μυαλό στο κεφάλι του θα'χε κάνει πραγματικά μεγάλη καριέρα.

Γεννηθείς στις 11/12/1964, ο Μύρτσος πρωτοεμφανίζεται στα γήπεδα της Α' Εθνικής τη σεζόν 1983-1984 με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Με μαλλί-αφάνα και look "είμαι παιδί των φαναριών", ο νεαρός τότε (20 ετών) Μύρτσος κάνει το ντεμπούτο του έχοντας 1 συμμετοχή. Σιγά-σιγά καθιερώνεται στον Απόλλωνα Καλαμαριάς και με το εκρηκτικό στυλ παιχνιδιού του δείχνει οτι έχει τα φόντα να καθιερωθεί στη θέση του τερματοφύλακα.

Η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Μένει στην Καλαμαριά μέχρι τη σεζόν 1986-1987, όπου και χάνονται τα ίχνη του. Καταλήγει στην Παναχαϊκή, με την οποία επανεμφανίζεται στην Α' Εθνική, κάνει καλές εμφανίσεις με αποκορύφωμα τη σεζόν 1990-1991, όταν κυριολεκτικά "παίρνει" 0-0 στο ΟΑΚΑ απ'τον Παναθηναϊκό... μόνος του, όντας γκολκίπερ της Παναχαϊκής. Το καλοκαίρι του 1992, ο μέγας Ανάργυρος Σαλιαρέλης φέρνει τον 28χρονο Μύρτσο στον Ολυμπιακό. Τον Μύρτσο ακολουθεί η φήμη του αντιεπαγγελματία, του ξενύχτη, του παίκτη που είναι δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θέλει ο προπονητής. Με τον Ταληκριάδη όμως σε ελεύθερη πτώση και το Ράντο (πάλι) τραυματία, ο Μύρτσος "βγάζει μάτια" απ'την προετοιμασία και παίρνει "με το σπαθί του" τη φανέλα του βασικού στο σπίτι του. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη σεζόν με 6 νίκες σε 6 αγώνες και μόλις 2 γκολ παθητικό, όταν έρχεται ο αγώνας για το κύπελλο Κυπελλούχων και η ήττα-σοκ μέσα στο Καραϊσκάκη από την άσημη Τσερνομόρετς - ένα γκολ που προήλθε από ολέθριο λάθος του Μύρτσου. Ο Ολυμπιακός στη ρεβάνς όμως δεν αστειεύεται και φιλοδωρεί την Τσερνομόρετς με 3 τεμάχια εκτός έδρας (0-3) και προκρίνεται.

Ο Ολυμπιακός με μονίμως διακριθέντα το Μύρτσο, προελαύνει σε Ελλάδα και Ευρώπη. Σοκάρει την Ευρώπη με τη νίκη 0-1 στη Γαλλία επί της πανίσχυρης Μονακό των Κλίνσμαν, Ετορί, Τζορκαέφ και με καλύτερο παίκτη το Μύρτσο που πιάνει... τις κάλτσες του στη ρεβάνς, παίρνει το 0-0 στο "Καραϊσκάκη" και προκρίνεται για πρώτη φορά στους "8" του κυπέλλου Κυπελλούχων. Ο Μύρτσος καλείται στην εθνική ομάδα και στην ερώτηση "Γιώργο Μύρτσο, νιώθεις να εκπληρώνεται ένα όνειρο, τώρα που κλήθηκες να φορέσεις την γαλανόλευκη;" ο μέγας Μίρτσος δίνει την απάντηση : "Δηλαδή δεν κατάλαβα, τώρα που πήρα μεταγραφή με θυμήθηκε, πριν δεν ήμουν καλός τερματοφύλακας"; Το καλύτερο όμως το φύλαγε για μετά : Η εθνική ομάδα έχει καταλύσει σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Την επόμενη ημέρα διαρρέει στον τύπο οτι τρείς διεθνείς έκαναν "κοπάνα". Οι δύο πήγαν να δουν τις γκόμενες τους και ο Μ
ύρτσος... πήγε στο Βασίλη Καρρά (εξ'ου και το σύνθημα).

Ο Ολυμπιακός απ'τον αγώνα με τη Μονακό και μετά, θα δώσει άλλους 11 αγώνες αήττητος πριν χάσει απ'τον Ηρακλή με 2-1. Ο Σαλιαρέλης εν τω μεταξύ έχει φύγει, ο Νταϊφάς με τον Κόκκαλη έχουν έρθει και η εντός έδρας ισοπαλία με τον Εδεσσαϊκό αποτελεί την αιτία να απολυθεί ο Όλεγκ Μπλαχίν απ'τον Ολυμπιακό. Ο Ουκρανός είχε τον τρόπο να διατηρεί την πειθαρχία στην ομάδα, καθώς ο Μ
ύρτσος επί θητείας του δεν είχε δώσει σοβαρές αφορμές. Με την αποπομπή του Μπλαχίν όμως και την έλευση Γεωργιάδη, τις ρίψεις... κορνέδων και τον ερχομό Πέτροβιτς, ο Μύρτσος, που επωφελούταν και απ'το "γκελ" που έκανε στον κόσμο, βρήκε την ευκαιρία να ξεσαλώσει. Ξενύχτια, ποτά, τσιγάρα... Ο Μύρτσος απασχολούσε το... καλλιτεχνικό ρεπορτάζ της Αθήνας και όχι τις αθλητικές εφημερίδες πλέον. Η απόδοση του άρχισε να είναι "ή του ύψους, ή του βάθους". Τον έβλεπες π.χ. να παίζει με την Ατλέτικο Μαδρίτης (1-1), να κάνει παπάδες και να πιάνει πέναλτι και λίγες ημέρες αργότερα, να τρώει δύο γκολ-φάβες απ'τους Γκοντζάλοβιτς και Γκένα και ο Ολυμπιακός να χάνει με 0-2 στο Καραϊσκάκη απ'την... Παναχαϊκή!

Το στυλ του Μ
ύρτσου, θύμιζε σε πολλούς κάτι απ'το μεγάλο Παναγιώτη Κελεσίδη. "Αέραααα" και όποιον πάρει ο χάρος στις εξόδους, έπαιρνε κυριολεκτικά παραμάζωμα όποιον έμπαινε στο διάβα του. Δε κώλωνε να πέσει πουθενά και να βάλει τα πόδια του, τα χέρια του και το κεφάλι του στη φωτιά. Είχε καλά ρεφλέξ, αλλά και ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα : Είτε θα σου έπαιζε για "10", είτε για "1"... Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπήρχε. Μεγάλα προσόντα, αλλά μυαλό κουκούτσι. Στις 23/12/1992, ο Ολυμπιακός κέρδισε με 5-2 τον Απόλλωνα Αθηνών, αλλά ο Μύρτσος "έπνιξε" 2 γκολ-φάουλ του Ίμρε Κάτσεμπαχ απ'τη... Ριζούπολη και στο τέλος είπε "έλα μωρέ, μπράβο του, αέρας φύσαγε, μπήκαν μέσα".

Ο Σταύρος Νταϊφάς, που είχε έρθει σε ρήξη με "θηρία" όπως οι Αναστόπουλος - Μητρόπουλος στα ντουζένια τους, δεν έπαιρνε χαμπάρι από ξενύχτια και τα τοιαύτα. Μετά από την... νιοστή κλήση του σε απολογία, ο Νταϊφάς τον τιμώρησε με χρηματικό πρόστιμο, τονίζοντας του οτι ήταν η τελευταία φορά που ανεχόταν τα νυχτοπερπατήματα του. Ο Μ
ύρτσος δέχτηκε αδιαμαρτύρητα το χρηματικό πρόστιμο και ορκίστηκε πως θα βάλει μυαλό. Το ίδιο βράδυ, αποφάσισε να πάει στα μπουζούκια! Όπως ήταν φυσικό, ξανακλήθηκε σε απολογία. Η δικαιολογία του; Στις 12 το βράδυ, που τελείωσε το Δ.Σ. της ομάδας και του έγινε γνωστή η ποινή, το μοναδικό μαγαζί που μπορούσε να πάει για να φάει καλά ήταν το "Διογένης Παλλάς". Στην ιστορική απολογία του, μάλιστα, είχε ισχυριστεί ότι δεν πήγε για να πιει, αλλά για να φάει. Αυτό το συμβάν ήταν και η αρχή του τέλους του απ'τον Ολυμπιακό, που το καλοκαίρι του 1993 τερμάτισε το συμβόλαιο του και τον άφησε ελεύθερο.

Ο φίλος Ιωάννης Ιουστινιάνης σε σχόλιο του που μπορείτε να διαβάσετε από κάτω, προσέθεσε άλλες τρείς μαγικές στιγμές του Μίρτσου στον Ολυμπιακό. Θαυμάστε :

1. Στον πρώτο αγώνα με την Ατλέτικο Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ (1-1), ο ηρωικός Γιώργος Μύρτσος έδωσε την κυρίως παράστασή του μετά το σφύριγμα της λήξης. Πρωταγωνίστησε σε σκηνές πάλης, αξιοποιώντας τα διδάγματα των νυχτερινών σχολείων, καρπάζωσε τον προκλητικό ξανθόψειρα Μπερντ Σούστερ και απέδειξε για άλλη μια φορά το μεγαλείο της φυλής (οτι δηλαδή ακόμη και αγύμναστοι και κακοζωισμένοι θα δέρνουμε Γερμανούς, Γάλλους και άλλους φλώρους για τουλάχιστον 10 χρόνια ακόμα).

2. Λίγους μήνες πριν, στη ρεβάνς με τη Μονακό (εκεί πραγματικά κατέβασε τα ρολά - γιατί στον αγώνα με την Ατλέτικο, ιδίως στο πρώτο ημίχρονο φιλούσε τα δοκάρια), ο Γιώργος Μύρτσος εξέφρασε το γνήσιο λαϊκό αίσθημα, την "vox populi" του Έλληνα. Η μπάλα βγαίνει άουτ κι ο πιτσιρικάς "για τις μπάλες" καθυστερεί να την δώσει στον επιθετικό των Μονεγάσκων Γιούργκεν Κλίνσμαν. Ο Γερμανός φανερά εκνευρισμένος παίρνει μόνος του την μπάλα γκρεμίζοντας τον πιτσιρικά στο έδαφος. H θύρα 14 του παλιού Σταδίου Καραισκάκη (μπροστά στην οποία συνέβη το περιστατικό)εξεγείρεται. Για καλή τύχη του Γερμανού, ο δίαιτητής δεν τον έχει δει. Τον έχει δει όμως ο Μύρτσος, που αναλαμβάνει να υλοποιήσει τη λαϊκή εντολή για αυτοδικία. Στην επόμενη φάση ο Μύρτσος έχει μπλοκάρει την μπάλα και ο διατηρών υπέρμετρο εκνευρισμό Κλίνσμαν σπεύδει να τον παρενοχλήσει. Ο Γιώργαρος βλέπει τον διαιτητή αρκετά μακριά, παίρνει φόρα για βολέ και πέφτει πάνω στον Γερμανό, ισοπεδώνοντάς τον! Το πλήθος παραληρεί και ο διαιτητής σφυρίζει επιθετικό φάουλ, αποκαθιστώντας την ηθική δικαιοσύνη!

3. Άρης - Ολυμπιακός στη Νέα Φιλαδέλφεια, λόγω τιμωρίας του γηπέδου του Άρη. Δυστυχώς δεν θυμάμαι την ακριβή μηερομηνία. 1η φορά στα χρονικά του... Θαλή ο Ολυμπιακός ευνοείται από τέτοια ρύθμιση. Η ομάδα θέλει νίκη για να διατηρηθεί σε τροχιά τίτλου. Όλοι οι παίχτες έχουν βγει μπροστά για το πολυπόθητο γκολ. Η ευκαιρία χάνεται κι ο επιθετικός του Άρη βγαίνει στην αντεπίθεση. Μόνος απέναντί του ο Γιώργος Μύρτσος. Ξεκινά έξοδο και, πέντε μέτρα πριν έρθει σε επαφή με τον επιθετικό του Άρη, στέκεται απότομα σε στάση προσοχής! ο επιθετικός του Άρη, ευχαριστεί για το απρόσμενο δώρο (ούτε ο ίδιος περίμενε οτι θα σκοράρει τόσο εύκολα) τον περνάει σαν σταματημένο, σκοράρει και βάζει το κερασάκι σε άλλη μία χρονιά των πέτρινων χρόνων του Ολυμπιακού.

Ο Μ
ύρτσος στις 21/11/1993 επέστρεψε στο Καραϊσκάκη, αλλά ως αντίπαλος του Ολυμπιακού. Όντας τερματοφύλακας της Ξάνθης εκείνη τη σεζόν, στο συγκεκριμένο αγώνα έκανε "παπάδες", η Ξάνθη έφυγε με την ισοπαλία απ'το Καραϊσκάκη (1-1) και ο Μύρτσος με τη λήξη του αγώνα γυρίζει προς την "7" και κάνει μια κίνηση σα να λέει "Τι να κάνω, ρε παιδιά...", γνωρίζοντας την αποθέωση. Αν και μόλις 29 χρονών, δε στέριωσε ούτε στην Ξάνθη, πέρασε πάλι από Παναχαϊκή, Καστοριά, Νέους Επιβάτες, Νεάπολη... Δε στέριωσε πουθενά, γιατί "ο Μίρτσος και η νύχτα είναι ένα". Ο Μύρτσος, αγωνιζόμενος στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης (προς το τέλος της καριέρας του) το Φεβρουάριο του 1998 καταδικάστηκε σε φυλάκιση εννέα μηνών από το αυτόφωρο τριμελές πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο ο Μύρτσος λογομάχησε έντονα με σερβιτόρους σε νυχτερινό κέντρο και κάποια στιγμή βγήκε έξω από το κατάστημα και πυροβόλησε δυο φορές με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να ασκηθεί σε βάρος του ποινική δίωξη για άσκοπους πυροβολισμούς και για παράνομη οπλοφορία - οπλοχρησία. Άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος.

Όταν παράτησε το ποδόσφαιρο, επιχείρησε να ασχοληθεί με την προπονητική σε ΑΟ Κρήνης και Μακεδονικό, αλλά δεν είχε καμμία επιτυχία. Έγινε "ραδιοφωνατζής" και έχει δική του εκπομπή, αρκετά επιτυχημένη, ειδικά όταν είναι ντυμένη με αντιΟλυμπιακό χρώμα, σε ραδιοφωνικό αθλητικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, ενώ συχνά-πυκνά κοσμεί τα τηλεοπτικά panels αθλητικών και μη εκπομπών. Σε κάποια εκπομπή, είχε πεί σε καλεσμένο - άσχετο με το ποδόσφαιρο - οτι δεν έχει δικαίωμα να μιλάει για μπάλα. Στο επιχείρημα "Εντάξει, κύριε Μίρτσο, τόσα χρόνια βλέπουμε μπάλα, κάτι έχουμε μάθει και εμείς", η απάντηση ήταν αποστομωτική : "Καλά, τι να λέει, και εγώ τριάντα χρόνια πάω στα μπουζούκια αλλά μπουζούκι δεν έμαθα να παίζω...". Περιπτωσάρα...
__________________________________________________

ΦΩΤΗΣ ΣΤΡΑΚΟΣΙΑ (Αλβανία)
O Βορειοηπειρώτης τερματοφύλακας ήρθε στην Ελλάδα... στα κλεφτά το 1990, τότε που άνοιξαν τα σύνορα της Ελλάδας-Αλβανίας και οι Αλβανοί - ποδοσφαιριστές και μη - άρχισαν να συρρέουν... κατά δεκάδες. Ο γεννηθείς στις 29/03/1965 στο Τεπελένι της Αλβανίας (η καταγωγή του είναι απο τους Δρυμάδες) και ύψους 1.88 τερματοφύλακας είχε αγωνιστεί στην πατρίδα του στις Μινατόρι (1985-1988) και Ντιναμό Τιράνων (1998-1990). Προς τα τέλη του 1990 με την κατάρρευση του παλιού καθεστώτος στην Αλβανία και το άνοιγμα των συνόρων, ήρθε στην Ελλάδα για ένα καλύτερο αύριο. Το ξημέρωμα του 1991 τον βρήκε στα Γιάννινα να δοκιμάζεται στον τοπικό ΠΑΣ. Ο υψηλόσωμος γκολκίπερ εξέπληξε τον προπονητή των Ιωαννίνων και με τη σύμφωνη γνώμη της διοίκησης, τον αποκτά. Ο Στρακόσια θα κάνει το ντεμπούτο του τη 17η αγωνιστική στον αγώνα των Ιωαννίνων με τον Παναθηναϊκό και "βγάζει μάτια" με την απόδοση του. Ο Παναθηναϊκός επιτίθεται κατά κύματα αλλά ο Στρακόσα κυριολεκτικά μόνος του σταματάει τους επιθετικούς του και περιορίζει το σκορ στο τελικό 1-2 υπέρ του Παναθηναϊκού. Το ενδιαφέρον πολλών ομάδων άμεσα για τον Στρακόσα ήταν δεδομένο - απ'τη στιγμή που δεν έπιανε και θέση ξένου, ως Βορειοηπειρώτης - αλλά ο Εθνικός Πειραιώς ήταν αυτός που πρόλαβε να τον "τσιμπήσει" απ'τον πνιγμένο στα χρέη ΠΑΣ Γιάννινα το καλοκαίρι του 1991. Στον Εθνικό έμεινε μια διετία (1991-1993), όταν οι Κόκκαλης - Λούβαρης τον έφεραν στον Ολυμπιακό που έψαχνε για τερματοφύλακα μιας και ο Ταληκριάδης δεν ενέπνεε πια εμπιστοσύνη και ο Ράντος κάθε τρείς και λίγο μπαινόβγαινε στα χειρουργεία.

Ο Στρακόσα ήταν αρκετά ευλύγιστος και γρήγορος παρά το ύψος του και τον όγκο του. Πολύ δυνατός στις εξόδους και στα τετ-α-τετ, όχι όμως το ίδιο καλός και κάτω απ'τα δοκάρια (κάτι στο οποίο ο Αλέκος Ράντος ήταν "μετρ", σε αντίθεση με τις εξόδους του). Το μεγάλο του πρόβλημα ήταν πως... παραήταν συναισθηματικός για τερματοφύλακας. "Παιδί-διαμάντι" όπως έλεγαν οι συμπαίκτες του σε όποια ομάδα και αν αγωνίστηκε. Παίκτης ψυχολογίας, καθαρά, μπορούσε να κρατήσει το "μηδέν" κάνοντας πλάκα στους αντίπαλους επιθετικούς, αλλά μπορούσε και να σε "θάψει" αν τον έπαιρνε από κάτω για κάποιο λόγο. Η αρχή του τέλους του στον Ολυμπιακό ήρθε στις 26/09/1996, στη ρεβάνς του αγώνα με την Φερεντσβάρος στο Καραϊσκάκη. Ο νέος προπονητής της ομάδας τότε, Ντούσαν Μπάγεβιτς, είχε δείξει την σαφή προτίμηση του στον Στρακόσα έναντι του Αλέκου Ράντου που και πάλι, είχε προβλήματα τραυματισμών. Ο Στρακόσα ξεκινάει βασικός στον αγώνα με την Καστοριά στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος και στον 1ο αγώνα με τη Φερεντσβάρος στην Ουγγαρία. Εκεί επικρίνεται για το γκολ που δέχθηκε από μακρινό σουτ του Αράνιε στο 52', αλλά στη ρεβάνς του Καραϊσκάκη έζησε την απόλυτη ταπείνωση. Δέχθηκε δύο αστεία γκολ απ'τους Μιριούτα (22') και Λιμπέργκερ (47') και ουσιαστικά καταδίκασε τον Ολυμπιακό σε αποκλεισμό. Εν χορώ η κερκίδα άρχισε να τον αποδοκιμάζει και να τον χειροκροτεί ειρωνικά κάθε φορά που ερχόταν σε επαφή με τη μπάλα. Ο Στρακόσα, σε άθλια κατάσταση μετά το τέλος του αγώνα, ξέσπασε σε λυγμούς και ο Μπάγεβιτς βλέποντας τον σε τόσο άσχημη ψυχολογική κατάσταση προτίμησε να ρισκάρει και να χρησιμοποιήσει τον πιτσιρικά Δημήτρη Ελευθερόπουλο στο επερχόμενο ματς του Καυταντζογλείου με τον Ηρακλή, μιας και ο Ράντος ήταν τραυματίας.

Ο Στρακόσα ευτήχησε να σηκώσει την κούπα του πρωταθλητή το καλοκαίρι του 1997 με τον Ολυμπιακό και αποδεσμεύτηκε απ'την ομάδα. Συνέχισε την καριέρα του στον Πανιώνιο (1997-1999), Ιωνικό Νικαίας (1999-2002), Καλλιθέα (2002-2003) Εθνικό Αστέρα και Προοδευτική (2003-2004) και έκλεισε την καριέρα του τη σεζόν 2004-2005 με τη φανέλα του Πανιωνίου. Ο Στρακόσια είχε 73 συμμετοχές με την εθνική ομάδα της Αλβανίας και ήταν βασικός και αναντικατάστατος στο διάστημα 1990-2000 (πρώτη του συμμετοχή στις 30/05/1990 στο Ρέϊκιαβικ ενάντια στην Ισλανδία), ενώ στην εθνική ομάδα έπαιζε μέχρι τα... βαθιά του γεράματα (τελευταία διεθνής συμμετοχή του ήταν στις 09/02/2005 στα Τίρανα, στον αγώνα με την Ουκρανία, με τους Αλβανούς οπαδούς στις εξέδρες να αποθεώνουν τον Στρακόσια που αποφάσισε να αποσυρθεί σε ηλικία 40 ετών. Αργότερα εργάστηκε και σα γυμναστής των γκολκίπερς στον Ολυμπιακό, για σύντομο χρονικό διάστημα.
__________________________________________________

ΚΥΡΙΑΚΟΣ-ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΤΟΧΟΥΡΟΓΛΟΥ
Ο Κυριάκος Τοχούρογλου γεννήθηκε στις 13/08/1972 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας από Έλληνες γονείς. Επέστρεψε στην Ελλάδα στην εφηβεία του και εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στη Δράμα, όπου έκανε και τα πρώτα του επαγγελματικά ποδοσφαιρικά βήματα. Στην πρώτη του σεζόν στη Δράμα με τη Δόξα που έπαιζε τότε στην Α' Εθνική, είχε 22 συμμετοχές ενώ την αμέσως επόμενη ήταν βασικός και αναντικατάστατος (1993-1994, 29 συμμ.). 21 στα 22 ο Τοχούρογλου που μάζευε εμπειρίες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δε μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε...

Είναι καλοκαίρι του 1994 και ο Τοχούρογλου συμμετέχει κανονικά στην προετοιμασία της Δόξας Δράμας ενόψει της νέας σεζόν. Το ενδεχόμενο της μεταγραφής ούτε που περνούσε φυσικά απ'το μυαλό του, όταν τον φώναξε ο μεγαλομέτοχος της Δόξας - μια απ'τις πιο cult φυσιογνωμίες των Ελληνικών γηπέδων - ο Τσιτσόπουλος και του είπε "παράτα την προπόνηση, φεύγουμε, πάμε στην Αθήνα, σε θέλει ο Ολυμπιακός". Ο Τοχούρογλου έμεινε κάγκελο, καθώς ήταν η τελευταία ημέρα των μεταγραφών και το ενδεχόμενο του να έφευγε απ'τη Δόξα Δράμας για μεγαλύτερη ομάδα μόλις δύο χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση ενώπιον του κοινού, έμοιαζε με όνειρο. Πόσο μάλλον όταν η μεγαλύτερη ομάδα ήταν και η μεγαλύτερη της χώρας, η οποία έμοιαζε να είναι πλήρης στη θέση του τερματοφύλακα, αφού είχε τους Αλέκο Ράντο και Φώτη Στρακόσα στη σύνθεση της.

Μ'αυτά και μ'αυτά, ο Τοχούρογλου κατέβηκε στον Πειραιά και έμαθε πως προορίζεται για αναπληρωματικός του Στρακόσα, καθώς ο Αλέκος Ράντος τραυματίστηκε σοβαρά σε κάποιο τουρνουά που συμμετείχε ο Ολυμπιακός στην Ιταλία στα πλαίσια της προετοιμασίας του. Η πρόταση του Ολυμπιακού βρίσκει σύμφωνο τον Τσιτσόπουλο και ο Τοχούρογλου δεν είχε κανένα πρόβλημα να υπογράψει χωρίς ενδοιασμούς το συμβόλαιο του. Ο προπονητής του Ολυμπιακού, Νίκος Αλέφαντος πάντως, στο γνωστό του στέκι μουρμούριζε : "Τερματοφύλακα ζήτησα, τι μου τον φέρανε αυτόν τον κοντό;"...

Ο Ολυμπιακός κερδίζει δύο φορές τη... Δόξα Δράμας σε ένα τετραήμερο (24/08/1994, 28/08/1994) για κύπελλο και πρωτάθλημα αντίστοιχα και στις 31/08/1994 ο Τοχούρογλου κάνει το ντεμπούτο του στον αγώνα με την ΕΑΡ στο Ρέθυμνο για το κύπελλο. Τελικό σκορ 1-1 με τον Τοχούρογλου να κάνει το πέναλτι με το οποίο οι Κρητικοί ισοφάρισαν. Ο Στρακόσα επιστρέφει στην 11άδα για τη νίκη με 3-1 επί του Απόλλωνα Αθηνών που ήταν και η πρόβα-τζενεράλε για την αναμέτρηση με την Ολιμπίκ Μαρσέϊγ για το κύπελλο UEFA στο στάδιο Καραϊσκάκη. Στην προπόνηση της Δευτέρας ο Στρακόσα κληρονομεί έναν τραυματισμό και η πόρτα της 11άδας σε Ευρωπαϊκό αγώνα ανοίγει για τον Τοχούρογλου. Ο Ελληνοαυστραλός κίπερ σε γενικές γραμμές τα πάει καλά, αλλά στο 80' κάνει μια λάθος έξοδο και στέλνει συστημένη τη μπάλα στον Ζαν-Κριστόφ Μαρκέ, που με ένα "τούβλο" λίγο έξω απ'τη μεγάλη περιοχή δίνει τη νίκη στη Μαρσέϊγ. Ο Αλέφαντος απολύεται, αναλαμβάνει προσωρινά ο Γιούτσος που δε θέλει να ανακατέψει την ομάδα και διατηρεί ουσιαστικά την 11άδα του προκατόχου του, εκτός του τερματοφύλακα : Για τον αγώνα με τον Εδεσσαϊκό επανέρχεται ο Στρακόσα.

Ο Τοχούρογλου δείχνει σε καλύτερη κατάσταση απ'τον Στρακόσα και μόλις λίγες ημέρες αργότερα θα επανέλθει στην 11άδα. Παίζει βασικός στις 21/09/1994 στο κύπελλο με τον Αγροτικό Αστέρα για το κύπελλο και στις 24/09/1994 με τον Ιωνικό Νικαίας για το πρωτάθλημα και στις 27/09/1994 κάθεται κάτω απ'τα δοκάρια του Ολυμπιακού στο "Βελοντρόμ", για τη ρεβάνς με τη Μαρσέϊγ. Χωρίς υπερβολή, ο Τοχούρογλου κρατάει μόνος του τον Ολυμπιακό στον αγώνα μέχρι το 53', πραγματοποιώντας σωρεία εντυπωσιακών επεμβάσεων. Ο Ολυμπιακός έχασε με 3-0, αλλά έδειξε να κερδίζει έναν αξιόπιστο γκολκίπερ... Θα παίξει και στις 02/10/1994 στην ήττα απ'τον ΟΦΗ στην Κρήτη (0-1), όταν ανακοινώνεται πως ο Τάϊς Λίμπρεχτς θα'ναι ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού.

Ο αγέλαστος Ολλανδός δείχνει να εμπιστεύεται τον Τοχούρογλου, ο οποίος θα συνεχίσει να παίζει βασικός. Στις 22/02/1995, ο Ολυμπιακός θα κερδίσει τον Παναθηναϊκό με 2-1 στο ΟΑΚΑ για το κύπελλο Ελλάδας, με τον Τοχούρογλου όμως να κάνει ένα σοβαρό λάθος και να δέχεται το γκολ που στη συνέχεια θα στοιχίσει. Ο Τοχούρογλου δείχνει επηρρεασμένος και δε τα πηγαίνει ιδιαίτερα καλά στη συνέχεια, αλλά ο αποκλεισμός απ'τον Παναθηναϊκό στο κύπελλο (08/03/1995) γίνεται η αιτία να χάσει τη θέση του για το υπόλοιπο της σεζόν, δεδομένου πως και ο Αλέκος Ράντος ήταν πλέον απόλυτα υγιής, αλλά και της δυσαρέσκειας του κόσμου που είχε αρχίσει να τον αποκαλεί... "Τορούφογλου". Την επόμενη σεζόν (1995-1996) δεν έπαιξε καθόλου, αφού το χρόνο συμμετοχής μοιράστηκαν οι Ράντος - Στρακόσα και το μέλλον του στον Ολυμπιακό έδειχνε αμφίβολο. Ο Ολυμπιακός τότε, συμφωνεί την άνοιξη του 1996 με το Ντούσαν Μπάγεβιτς ο οποίος εισηγείται να μείνει ο Τοχούρογλου, με την προϋπόθεση να δοθεί δανεικός για ένα χρόνο ώστε να πάρει συμμετοχές και να αξιολογηθεί καλύτερα, καθώς σκόπευε να πλαισιώσει τους Ράντο και Στρακόσα με τον Ηλία Ατματσίδη.

Καλοκαίρι του 1996 λοιπόν και ο Τοχούρογλου θα δοθεί δανεικός στον Πανηλειακό. Για πολλούς και διάφορους λόγους το "φλερτ" με τον Ατματσίδη δεν προχώρησε ποτέ και ο Μπάγεβιτς ζήτησε την επιστροφή του Δημήτρη Ελευθερόπουλου απ'την Προοδευτική, όπου είχε δοθεί δανεικός, για να πλαισιώσει τους Ράντο και Στρακόσα ως τρίτος τερματοφύλακας. Ο Τοχούρογλου θα κάνει μια καταπληκτική σεζόν στον Πύργο και θα συμβάλλει τα μέγιστα στην πολύ καλή πορεία του Πανηλειακού που τερμάτισε στην 7η θέση (σε πρωτάθλημα 18 ομάδων). Ο Στρακόσα θα αποχωρήσει απ'τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1997 και ο Μπάγεβιτς επαναφέρει τον Τοχούρογλου για να αποτελέσει με τους Ράντο και Ελευθερόπουλο - που στο μεταξύ είχε γίνει βασικός - την τριάδα των γκολκίπερς.

Ο Τοχούρογλου είχε σαφώς βελτιωθεί, αφού πλέον είχε στα πόδια του αγωνιστικά λεπτά ως βασικός. Το πρόβλημα του - πέρα του καθιερωμένου "Ελληνικού", της εξόδου δηλαδή - όμως, το "κουσούρι" του, αν προτιμάτε, να διώχνει τη μπάλα και να μη τη μπλοκάρει δε το είχε αποβάλλει. Οι... ακροβατικές του επιδόσεις πάντως (τα άλματα και τα ακροβατικά πλονζόν του είναι απ'τα πλέον ιστορικά) του επέτρεπαν να είναι απ'τους πλέον θεαματικούς γκολκίπερ της κατηγορίας και μείωναν το handicap του ύψους (1.78). Για να ξαναπαίξει βασικός στον Ολυμπιακό πάντως, έπρεπε να συμβεί κι άλλο "δράμα" με τραυματισμό τερματοφύλακα...

31/08/1997 και ο Ολυμπιακός παίζει στο ΟΑΚΑ για την πρώτη αγωνιστική της νέας σεζόν με τον Εθνικό. Ο Ελευθερόπουλος αποχωρεί υποβασταζόμενος με ρήξη χιαστού, ο Τοχούρογλου μπαίνει μέσα και... δε ξαναβγαίνει για το υπόλοιπο της σεζόν. Έπαιξε σε πρωτάθλημα, κύπελλο, Champions League και με την απόδοση του "ανάγκασε" το Μπάγεβιτς να αγνοήσει τον Ελευθερόπουλο, ακόμα κι όταν αυτός αποθεραπεύτηκε πλήρως. Πάνω που έδειξε όμως να καθιερώνεται - σε συνδυασμό με την αποχώρηση της "παλιοσειράς", Αλέκου Ράντου, ο Ελευθερόπουλος "έβγαζε μάτια" στην προετοιμασία και ο Μπάγεβιτς δε θα μπορούσε να τον αγνοήσει. Ο Ελευθερόπουλος παίρνει τη φανέλα σπίτι του και ο Τοχούρογλου μένει στον πάγκο, κάνοντας 3 συμμετοχές όλες κι όλες, φαινόμενο που επαναλήφθηκε και την επόμενη σεζόν, μιας και εκτός του Μπάγεβιτς ούτε και οι Μπιγκόν, Ματζουράκης έδειχναν διατεθειμένοι να αφήσουν εκτός τον Ελευθερόπουλο.

Το καλοκαίρι του 2000, ο Τοχούρογλου αρνήθηκε την πρόταση ανανέωσης που του έκανε ο Ολυμπιακός, καθώς ήθελε να πάει σε μια ομάδα που να παίζει. Η πρόταση που είχε ήταν απ'τον ΠΑΟΚ - στον οποίο είχε πάει ο Μπάγεβιτς - και ο Τοχούρογλου έφυγε απ'τον Ολυμπιακό ανηφορίζοντας στη Θεσσαλονίκη, όπου παρέμεινε μέχρι και το 2007. Την πρώτη του σεζόν, επι Μπάγεβιτς, ήταν βασικός και αναντικατάστατος, αλλά αργότερα άλλοτε έμπαινε - άλλοτε έβγαινε απ΄την ομάδα. Στην καριέρα του κατέκτησε 3 πρωταθλήματα (Ολυμπιακός) και 3 κύπελλα (1 Ολυμπιακός, 2 ΠΑΟΚ).
__________________________________________________

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Πρόκειται για τον πιο πολυσυζητημένο τερματοφύλακα που πέρασε απ'τον Ολυμπιακό απ'το 1996 που μπήκε στην καθημερινότητα μας μέχρι και 10 (και βάλε) χρόνια αργότερα. Ταλέντο που δεν άντεξε την ξαφνική δόξα και χρήματα; Εξιλαστήριο θύμα; Απλά υπερεκτιμημένος; Κανείς δε μπορεί να πεί με σιγουριά περί τίνος πρόκειται. Σ'αυτό πάντως που συμφωνούν όλες οι πλευρές, είναι πως ο Ελευθερόπουλος θα μπορούσε να εξελιχθεί στο μεγαλύτερο Έλληνα τερματοφύλακα που πάτησε ποτέ το πόδι του στα Ελληνικά γήπεδα και να κάνει τεράστια καριέρα στο εξωτερικό. Ο "Ελέ" καριέρα στο εξωτερικό κάνει, αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτή που θα ήθελε. Και σίγουρα, όχι αυτή που υποσχόταν σύμφωνα με όσα είδαμε τις σεζόν 1998-1999, 1999-2000 και (κυρίως αυτή) 2000-2001. Κάντε click εδώ για να διαβάσετε εκτενές αφιέρωμα στο Δημήτρη Ελευθερόπουλο.
__________________________________________________

ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ο Άγγελος Γεωργίου γεννήθηκε στις 27/08/1974 και στα 17 του χρόνια αποκτήθηκε απ'τη Λάρισα, αφού θεωρήθηκε μεγάλο ταλέντο που είχε όλα τα φόντα να γίνει ο επόμενος "Γιώργος Πλίτσης" ή "Χρήστος Μιχαήλ" της Λάρισας. Πήρε φανέλα βασικού σχεδόν απ'τα 20 του χρόνια στη Λάρισα, στην οποία παρέμεινε μέχρι και το 1997, όταν θεώρησε πως ο κύκλος του στη Λάρισα (που βυθιζόταν τότε στα "αλώνια" του Ελληνικού ποδοσφαίρου) έκλεισε και αποδέχθηκε την πρόταση του Πανηλειακού, που έψαχνε έναν ικανό αντικαταστάτη του Κυριάκου Τοχούρογλου που επέστρεφε στον Ολυμπιακό. Στον Πύργο έμεινε μια τριετία (1997-2000) και αποτελούσε βασικότατο στέλεχος της ομάδας του Πανηλειακού.

Το καλοκαίρι του 2000, ο Ολυμπιακός έψαχνε αντικαταστάτη του... Κυριάκου Τοχούρογλου που έφυγε για τον ΠΑΟΚ και προκρίθηκε η λύση Γεωργίου, που φυσικά "πέταξε τη σκούφια του" όταν έμαθε για το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού. Το θέμα σκόνταφτε στις απαιτήσεις του Πανηλειακού αλλά και στην εμμονή του Ολυμπιακού να μη συμβιβάζεται και να δίνει το "κάτι παραπάνω" για να κλείσει η μεταγραφή. Τελικά ο Γεωργίου κάλυψε τη διαφορά δίνοντας το ποσό που ήθελε ο Πανηλειακός απ'την τσέπη του, δείγμα του πόσο πολύ ήθελε να "πιάσει λιμάνι".

Ο ύψους 1,84 Άγγελος Γεωργίου, 26 ετών πλέον, δεν είχε την εξέλιξη που θα περίμενε και ο ίδιος. Αποτελούσε μια καλή λύση για την πλειοψηφία των ομάδων της Α' Εθνικής, δεδομένης και της εμπειρίας του, αλλά μπορούσε να σταθεί κάτω απ'τα δοκάρια του Ολυμπιακού; Ο Γεωργίου πήρε πολλές ευκαιρίες - είναι η αλήθεια - στον Ολυμπιακό. Αγωνίστηκε τόσο στο πρωτάθλημα, όσο στο κύπελλο αλλά και στο Champions League. Το πρόβλημα ήταν πως ήταν εξαιρετικά ασταθής στην απόδοση του : Π.χ. στις 31/10/2001, στον αγώνα με την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια στο ΟΑΚΑ, επί 83 λεπτά δεν έχει αφήσει να περάσει απ'την εστία του ούτε μύγα. Στο 84' κάνει εκτίμηση τερματοφύλακα εφηβικής ομάδας και οι Ισπανοί φεύγουν απ'το ΟΑΚΑ με την ισοπαλία. Λίγες μόλις ημέρες αργότερα, στις 04/11/2001, δίνει... ρεσιτάλ, αφού η επίθεση μπροστά έβαζε γκολ και αυτός πίσω... τα'τρωγε. Ήταν ικανός να πάει π.χ. στη φλεγόμενη Τούμπα και να κρατήσει το "μηδέν", και την επόμενη εβδομάδα να παίξει με τον ουραγό της βαθμολογίας και να φάει αδικαιολόγητα γκολ. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που ποτέ δε μπόρεσε να καθιερωθεί στον Ολυμπιακό, αν και είχε τις ευκαιρίες του.

Το καλοκαίρι του 2003 ο Ολυμπιακός δεν του έκανε ανανέωση του συμβολαίου του και ο Γεωργίου αναζήτησε αλλού την τύχη του. Πέρασε από Ακράτητο και ΠΑΣ Γιάννινα, πριν πάει στην Κύπρο για λογαριασμό του ΑΠΟΠ Κινύρας και της ΑΕΚ Λάρνακας. Χρίστηκε διεθνής με τις "μικρές" εθνικές ομάδες και κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Ελλάδος, όλα ως ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού.
__________________________________________________

ΚΛΕΟΠΑΣ ΓΙΑΝΝΟΥ

Ο Κλεόπας Γιάννου γεννήθηκε στις 04/05/1982 στο Περιστέρι. Γέννημα-θρέμμα των ομάδων νέων του Ολυμπιακού και "γαύρος από κούνια" που λένε, παραχωρήθηκε το καλοκαίρι του 2000 Στον Ολυμπιακό Βόλου για να πάρει παιχνίδια στα πόδια του και κατ'επέκταση να δοκιμαστεί. Λόγω του περιορισμένου χρόνου συμμετοχής του, ο Ολυμπιακός ανακάλεσε το δανεισμό του το Δεκέμβρη και τον παραχώρησε εκ νέου δανεικό μέχρι το τέλος της σεζόν στη Χαλκηδόνα (ομάδα που δεν υφίσταται πλέον, καθώς συγχωνεύθηκε με τον Ατρόμητο Περιστερίου).

Ο Γιάννου επέστρεψε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2001 και τον Ιανουάριο του 2002 έκανε το ντεμπούτο του στην μεγάλη κατηγορία, στον αγώνα με το Αιγάλεω (αντικατέστησε τον τραυματία Άγγελο Γεωργίου). Όταν επέστρεψε στην ομάδα και ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, ο Γιάννου περιορίστηκε πάλι σε ρόλο κομπάρσου, αλλά ήταν διπλά χαρούμενος : Όχι μόνο είχε παίξει βασικός με τον Ολυμπιακό σε επίσημο αγώνα, αλλά κέρδισε και 1 εκ. ευρώ στο λαχείο!

Η επόμενη σεζόν τον βρήκε 3η επιλογή πίσω απ'τους Ελευθερόπουλο - Κατεργιαννάκη και δεν πήρε καθόλου συμμετοχές. Τα πράγματα το 2003 έδειχναν να χειροτερεύουν, καθώς το καλοκαίρι του 2003 ο Ολυμπιακός απέκτησε και τον Γιουράϊ Μπούτσεκ απ'την Ξάνθη, με αποτέλεσμα ο Γιάννου να υποβιβαστεί σε 4ος τερματοφύλακας. Η θεά τύχη όμως αποφάσισε να του δώσει μια ευκαιρία ακόμη καθώς μεσολάβησαν οι κακές εμφανίσεις των Κατεργιαννάκη - Μπούτσεκ, κάποια μικροπροβλήματα στα γόνατα του δεύτερου, αλλά και η αποπομπή του Δημήτρη Ελευθερόπουλου, που έφεραν κάτω απ'τα δοκάρια το Γιάννου, όπου σε γενικές γραμμές τα πήγε καλά. Ο Γιάννου πήρε περίπου 20 συμμετοχές σ'εκείνη τη σεζόν σε πρωτάθλημα και κύπελλο, αλλά η απώλεια του τίτλου απ'τον Παναθηναϊκό έφερε αλλαγές στο λιμάνι.

Το επόμενο καλοκαίρι, ο Γιάννου είδε πλέον το δρόμο προς την 11άδα να φράζει για τα καλά : Η απόκτηση του πρωταθλητή Ευρώπης, Αντώνη Νικοπολίδη σε συνδυασμό με τον ερχομό του Μπάγεβιτς - που δεν αλλάζει τερματοφύλακες ούτε στο... ποδοβόλεϊ - ήταν προάγγελος οτι οι ευκαιρίες του θα είναι ελάχιστες και ξεκινάει τη σεζόν ως 2ος (αφού ο Μπούτσεκ δε μπορούσε να θεωρηθεί αξιόπιστος), αλλά με παρακαταθήκη την παρουσία του Νικοπολίδη απ'τον οποίο θα μπορούσε να ωφεληθεί. Η σεζόν κύλησε όπως αναμενόταν, με το Νικοπολίδη να μη βγαίνει απ'την εντεκάδα ποτέ. Το επόμενο καλοκαίρι η απόκτηση του Βέλγου Έρβιν Λέμενς έβαζε και πάλι το Γιάννου στην 3η θέση. Μια τελευταία ευκαιρία εμφανίστηκε στο Γιάννου : Ο Λέμενς σύντομα αποδείχθηκε ανέκδοτο και όχι τερματοφύλακας, ο Νικοπολίδης τραυματίστηκε και ο Γιάννου καλείται να υπερασπιστεί την εστία του Ολυμπιακού στον αγώνα με τη Λιόν στο Καραϊσκάκη για το Champions League στις 01/11/2005. Ο Ολυμπιακός ξεκινάει εντυπωσιακά και προηγείται νωρίς-νωρίς με τον Μπαμπανγκίντα, όμως ο Γιάννου δέχεται ένα γκολ που θα μπορούσε να αποφύγει από φάουλ του Ζουνίνιο Περναμπουκάνο στο 41' και στο 44' το δεύτερο απ'τον Τζον Κάριου.

Το τελικό 1-4 ουσιαστικά έβαλε ταφόπλακα στα όνειρα του για καθιέρωση στον Ολυμπιακό, καθώς ο Τρόντ Σόλιντ έπαψε να τον υπολογίζει και εισηγήθηκε την απόκτηση του διεθνούς Κροάτη Τόμισλαβ Μπούτινα. Ο Γιάννου παραχωρήθηκε δανεικός στο Αιγάλεω απ'το Δεκέμβρη του 2006 μέχρι το τέλος της σεζόν και είχε 11 συμμετοχές πριν επιστρέψει στον Ολυμπιακό, απ'όπου έφυγε ως ελεύθερος όταν αρνήθηκε να παραχωρηθεί εκ νέου ως δανεικός. Δοκίμασε την τύχη του στην Αγγλία (Κάρντιφ) αλλά δεν έπεισε ώστε να αποκτηθεί. Πήγε στην ΑΕΛ (Κύπρος) για τη σεζόν 2007-2008 αλλά τον Ιανουάριο του 2008 επαναπατρίστηκε για λογαριασμό του Πανιωνίου. Παρά το γεγονός οτι είχε υπογράψει συμβόλαιο μέχρι το 2010 με την ομάδα της Νέας Σμύρνης, έμεινε ελεύθερος το καλοκαίρι του 2008 ώστε να αναζητήσει αλλού την τύχη του.

Το εντυπωσιακό παρουσιαστικό του Γιάννου έκαναν τον κόσμο (που συν τοις άλλοις, έβλεπε έναν "εφταθυρίτη" να φοράει τη φανέλα της ομάδας) αλλά και τους διοικούντες να βλέπουν στο πρόσωπο του έναν νέο Δημήτρη Ελευθερόπουλο. Δυστυχώς, ο Γιάννου δε δικαίωσε ποτέ τις προσδοκίες γιατί παρά τα αναμφισβήτητα προσόντα του και την εντυπωσιακή κορμοστασιά του, έδειξε πως δε μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στην άμυνα του, αλλά χειρότερα : να μην έχει εμπιστοσύνη στον ίδιο τον εαυτό του... Χρίστηκε διεθνής σε επίπεδο μικρών εθνικών ομάδων και ως τώρα στην καριέρα του έχει κατακτήσει 5 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα ως παίκτης που ανήκε στον Ολυμπιακό.
__________________________________________________

ΦΑΝΗΣ ΚΑΤΕΡΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

Ο Κατεργιαννάκης γεννήθηκε στις 16/02/1974 και αποτελεί προϊόν των ομάδων νέων του Άρη. Προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα το 1994 και παρέμεινε εκεί για μια οκταετία, μέχρι το 2002, έχοντας 157 συμμετοχές. Το καλοκαίρι του 2002, ο Ολυμπιακός ψάχνει έναν δεύτερο γκολκίπερ που θα αντικαταστήσει τον απελθόντα Άγγελο Γεωργίου, αλλά ταυτόχρονα να είναι και καλύτερος του και βρίσκει τον άνθρωπο που ψάχνει στο πρόσωπο του ΒορειοΕλλαδίτη τερματοφύλακα. Μάλιστα, ο τότε προπονητής της ομάδας, Τάκης Λεμονής, έδειχνε απ'την προετοιμασία ξεκάθαρα την προτίμηση του στον Κατεργιαννάκη αντί του "παλιού" Ελευθερόπουλου, για να "σπάσει τον τσαμπουκά", κατά το κοινώς λεγόμενων. Στην πρόβα-τζενεράλε όμως, στο φιλικό με τη Γαλατάσαράϊ στην Τουρκία, ο Κατεργιαννάκης που ξεκίνησε βασικός "έπνιξε" και τα δύο γκολ των Τούρκων με αποτέλεσμα οι όποιες σκέψεις Λεμονή για "φάγωμα" του Ελευθερόπουλου να αναβληθούν για... του χρόνου.

Ο προπονητής των γκολκίπερς επί Προτάσοφ, σχολιάζοντας τους πορτιέρο του Ολυμπιακού, είχε δηλώσει : "Μεταξύ των τεσσάρων (Ελευθερόπουλος, Γιάννου, Μπούτσεκ, Κατεργιαννάκης), ο Κατεργιαννάκης έχει τη μεγαλύτερη ελαστικότητα απ'όλους, τα ρεφλέξ του είναι τρομερά. Το πρόβλημα του όμως είναι πως δεν είναι πάντοτε συγκεντρωμένος στο παιχνίδι. Αν είναι, δε του βάζεις γκολ". Τη σεζόν 2003-2004 που ελλείψει Ελευθερόπουλου ο Κατεργιαννάκης καθιερώθηκε, οι εμφανίσεις του ήταν μια κρύο - μια ζέστη. Απ'τη μιά έπιανε πέναλτι στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ, απ'την άλλη "έπνιγε" σουτ του Νέντβεντ με τη Γιουβέντους κάτω απ'τα χέρια. Απ'τη μια έπιανε τα άπιαστα με την ΑΕΚ στη Ριζούπολη, απ'την άλλη έκανε ήρωες τους Μπασινά και Κόλκα στη λεωφόρο. Ο Κατεργιαννάκης έμεινε μόλις μια διετία στον Ολυμπιακό έχοντας 30 συμμετοχές και το καλοκαίρι του 2004 αποδεσμεύτηκε απ'τον Ολυμπιακό, όταν και "εξαργύρωσε" το όνομα της ομάδας που έπαιζε αλλά και το θρίαμβο της εθνικής ομάδας στην Πορτογαλία, κάνοντς μεταγραφή στην Ιταλική Κάλιαρι. Στην Κάλιαρι ξεκίνησε βασικός και αναντικατάστατος, είχε 15 συμμετοχές και τον Ιανουάριο του 2005, μόλις λίγους μήνες απ'την απόκτηση του, έμεινε ελεύθερος! Επόμενος σταθμός του ο Ηρακλής, όπου έμεινε για μια διετία (2005-2007), κάνοντας όμως μόλις τρείς συμμετοχές. Είχε 2 συμμετοχές με την εθνική ομάδα, κατέκτησε ένα πρωτάθλημα (2002-2003) και ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ως αναπληρωματικός του Νικοπολίδη στην εθνική ομάδα.
__________________________________________________

ΓΙΟΥΡΑΪ ΜΠΟΥΤΣΕΚ (Σλοβακία)
Ο πανύψηλος Σλοβάκος τερματοφύλακας (2,04) γεννήθηκε στο Χούμενε της Σλοβακίας στις 15/07/1973. Τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα τα έκανε με τη φανέλα της τοπικής Χέμλον στην οποία αγωνίστηκε για μια διετία (1995-1997) και η πρώτη του γνωριμία με την Ελλάδα έγινε το 1996, όταν η Χέμλον αντιμετώπισε την ΑΕΚ για το κύπελλο UEFA. Η Χέμλον αποκλείστηκε, αλλά η εντυπωσιακή εμφάνιση του Μπούτσεκ έγινε σημείο αναφοράς του αγώνα, ενώ σύντομα υπήρξε ενδιαφέρον της ΑΕΚ για την απόκτηση του. Ο ιδιοκτήτης της SKODA Ξάνθης, Πανόπουλος, κάνει όμως την κίνηση το καλοκαίρι του 1997, τα βρίσκει με τον Μπούτσεκ και τον φέρνει στην Ελλάδα.

Για μια εξαετία, ο πανήψηλος Σλοβάκος αποτελούσε εγγύηση κάτω απ'τα δοκάρια της Ξάνθης και ειδικά την πρώτη τριετία, δεν έβγαινε ούτε και... τραυματίας απ'την 11άδα. 26 συμμετοχές στην πρώτη του σεζόν, από 32 συμμετοχές τις επόμενες δύο και με τους "μεγάλους" της Θεσσαλονίκης να καραδοκούν, ο Πανόπουλος καταθέτει και πάλι γρηγορότερα απ'όλους πρόταση ανανέωσης του συμβολαίου του, όπως και γίνεται. Τα υπόλοιπα τρία χρόνια όμως δεν ήταν εξίσου επιτυχημένα, αφού ο Μπούτσεκ άρχισε να ταλαιπωρείται από τραυματισμούς, ειδικά στα γόνατα. Το καλοκαίρι του 2003, ο Πανόπουλος έχει πάρει την απόφαση να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του 29χρονου πλέον Μπούτσεκ, όταν εμφανίζεται ο Ολυμπιακός που έψαχνε άλλον έναν γκολκίπερ για να πλαισιώσει τους Ελευθερόπουλο και Κατεργιαννάκη, μιας και ο Άγγελος Γεωργίου είχε φύγει. Ο Μπούτσεκ δε το σκέφτεται και κατηφορίζει στον Πειραιά.

Δεδομένου οτι ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος ταλαιπωρούταν από μικροτραυματισμούς, ο Προτάσοφ έδωσε την ευκαιρία στους Κατεργιαννάκη και Μπούτσεκ να διεκδικήσουν επί ίσοις όροις τη φανέλα του βασικού. Ο Σλοβάκος έδειξε φανερά πιο βαρύς στην προετοιμασία, αλλά τα σωματικά του προσόντα και οι καλές του σεζόν με την Ξάνθη έδιναν την εντύπωση οτι απλά επρόκειτο για προσωρινό πρόβλημα προσαρμογής. Ο Μπούτσεκ αγωνίστηκε μόλις σε 4 παιχνίδια με τη φανέλα του Ολυμπιακού (μεταξύ αυτών και σε 2 σημαντικά ματς, στο ντέρμπι με την ΑΕΚ (νίκη 1-0) και στην ήττα απ'τη Γαλατάσαράϊ στην Τουρκία (1-0), όπου κυριολεκτικά έτρεμε... ολόκληρος! Ο προπονητής των γκολκίπερς εκείνη τη σεζόν, Γιοβάν Μιχαΐλοβιτς, είχε δηλώσει πως ο Σλοβάκος πρέπει να ακολουθεί ειδικό πρόγραμμα κάθε φορά, αφού τα γόνατα του ήταν ταλαιπωρημένα και δε του επέτρεπαν να έχει την ελαστικότητα που θα έπρεπε να έχει. Οι τέσσερις συμμετοχές που είχε στην πρώτη σεζόν του στον Ολυμπιακό ήταν και οι τελευταίες του, παρά την αποπομπή του Δημήτρη Ελευθερόπουλου απ'την ομάδα τον Ιανουάριο του 2004. Το ερχόμενο καλοκαίρι ήρθε στον Ολυμπιακό και ο Αντώνης Νικοπολίδης και οι ευκαιρίες για συμμετοχές περιορίστηκαν στο... μηδέν, οπότε λογικά αποδεσμεύτηκε το καλοκαίρι του 2005, προλαβαίνοντας να σηκώσει το πρώτο (και τελευταίο) νταμπλ της καριέρας του, ως παίκτης του Ολυμπιακού. Επόμενος - και τελευταίος του - σταθμός, ο Άρης, όπου έμεινε μέχρι το Δεκέμβριο του 2006. Ο Μπούτσεκ αγωνίστηκε και 11 φορές με την εθνική ομάδα της Σλοβακίας.
__________________________________________________

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗΣ

Γεννηθείς στις 14/10/1971 Οκτωβρίου του 1971 στην Άρτα, ο Αντώνης Νικοπολίδης ξεκίνησε το ποδόσφαιρο απ'την ομάδα της περιοχής του, την Αναγέννηση Άρτας, το 1987, σε ηλικία 16 ετών. Δε δυσκολεύτηκε να κερδίσει θέση βασικού και την πρώτη χρονιά είχε 16 συμμετοχές, ενώ τη δεύτερη σεζόν του 33 με την Αναγέννηση στη Γ' Εθνική κατηγορία. Εκεί τον ανακάλυψαν οι "ανιχνευτές" του Παναθηναϊκού και τον έφεραν στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1989. Αποφασισμένος να δουλέψει σκληρά και να καθιερωθεί, έβαλε το κεφάλι κάτω, δούλεψε και έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού στις 14/01/1990, ενώ λίγο αργότερα (25/02/1990) πήρε και το βάπτισμα του πυρός στα δύσκολα, στα πλαίσια της 22ης αγωνιστικής, μιας και ο έτερος τερματοφύλακας, Γιώργος Αμπαδιωτάκης, προκαλούσε τον οίκτο με τις εμφανίσεις του. Και σε τι ματς... και σε ΠΟΙΟ ματς! Στο ματς Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, στο "αλησμόνητο" 3-4 ("Είναι στημένο;", "Ναιαιαιαιαι", για όσους το θυμούνται...). Ο Νικοπολίδης δεν έμελλε να αγωνιστεί και πολύ σ'αυτό το παιχνίδι, καθώς δέχτηκε αντικείμενο στον ώμο, τραυματίστηκε και αποχώρησε. Σε δηλώσεις του μετά τον αγώνα, ο εμφανώς ταραγμένος Νικοπολίδης, δήλωσε "έφαγα μια μαρμαρόπλακα στον αυχένα". Ο Νικοπολίδης είχε 5 συμμετοχές εκείνη τη σεζόν (1989-1990), αλλά δυστυχώς γι'αυτόν, το καλοκαίρι του 1990 έφτασε στον Παναθηναϊκό ο άνθρωπος που θα του έκρυβε το... φως : Ο Πολωνός τερματοφύλακας Γιόζεφ Βάντσικ.

Ο Νικοπολίδης έμεινε στη σκιά του Βάντσικ για 6 ολόκληρα χρόνια : Στην τετραετία 1990-1991 μέχρι και τη σεζόν 1993-1994, δεν έκανε ούτε μια συμμετοχή στην Α' Εθνική. Το 1994-1995 είχε 5 συμμετοχές και το 1995-1996 άλλες 3. Ο Γιώργος "Ρίνγκο" Βαρδινογιάννης αλλά και οι εκάστοτε προπονητές του πίστευαν στο ταλέντο του (ήταν διεθνής με τις εθνικές Νέων και Ελπίδων) και δεν συζητούσαν το ενδεχόμενο παραχώρησης του, ούτε καν σα δανεικού στον ΟΦΗ. Ο Νικοπολίδης έβλεπε τα μαλλιά του να... ασπρίζουν περιμένοντας την ευκαιρία του και τελικά δικαιώθηκε... Η μεγάλη σεζόν του Βάντσικ 1995-1996 ήταν και η τελευταία καλή του Πολωνού. Ο Βάντσικ, έχοντας πατήσει στα 34 πλέον, έβλεπε το βαρύ κορμί του να μη τον υπακούει και τη μπάλα να τον... περνάει απ'όλες τις πλευρές. Ο Νικοπολίδης πήρε 7 συμμετοχές τη σεζόν 1996-1997 και απ'την επόμενη σεζόν έγινε βασικός και αναντικατάστατος στον Παναθηναϊκό. Στις 18/08/1999 έκανε και το ντεμπούτο του με την εθνική Ελλάδας στον αγώνα εναντίον του Ελ Σαλβαδόρ και το 2001 έγινε ο βασικός τερματοφύλακας της εθνικής.

Ο Παναθηναϊκός έβλεπε συνεχώς την πλάτη του Ολυμπιακού πλέον στο πρωτάθλημα, αλλά ο Νικοπολίδης είχε καθιερωθεί πλέον στην ομάδα του και στην Εθνική. Το 2003 ξεκίνησε - όπως πάντα - βασικός τη σεζόν, κάνοντας πάνω από 20 συμμετοχές σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά μπήκε "στο ψυγείο" απ'τον Γιάννη Βαρδινογιάννη όταν αρνήθηκε την πρώτη πρόταση που του έκανε ο Παναθηναϊκός : Ο Βαρδινογιάννης θεώρησε "ύποπτο" το γεγονός πως ο Νικοπολίδης δε δέχτηκε "με τη μία" την πρόταση των 500.000 ευρώ και τον άφησε έρμαιο των... υποψιών του κόσμου του Παναθηναϊκού, που πίστευαν οτι έχει συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό. Η διοίκηση τεχνηέντως δε τον κάλυψε, ουσιαστικά επιβεβαιώνοντας το (ανύπαρκτο τότε) σενάριο, με αποτέλεσμα στη φιέστα για την κατάκτηση του νταμπλ της σεζόν 2003-2004 από τον Παναθηναϊκό να αποδοκιμαστεί ο Νικοπολίδης όταν σήκωσε το τρόπαιο. Ο Νικοπολίδης αποχώρησε με σκυφτό το κεφάλι απ'το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και ενσωματώθηκε στην αποστολή της εθνικής ομάδας που θα συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πορτογαλίας το 2004.

Ο προπονητής της εθνικής ομάδας, Ότο Ρεχάγκελ, ούτε που σκέφτηκε φυσικά να αντικαταστήσει το Νικοπολίδη, παρά τον πολύμηνο παραγκωνισμό του. Μετά απ'το "μουδιασμένο" ξεκίνημα στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία, όπου η Ελλάδα κέρδισε με 2-1, ο Νικοπολίδης έδειχνε "λυμένος", πολύ σίγουρος και με πολύ καλή ψυχολογία. Ο Νικοπολίδης δέχθηκε 4 γκολ στα τρία ματς του ομίλου (ένα από Πορτογαλία, ένα απο Ισπανία, δύο από Ρωσία), αλλά στη νοκ-άουτ φάση "έκλεισε το μαγαζί", αφού είχε "μηδέν" παθητικό στα ματς με τη Γαλλία, την Τσεχία και την Πορτογαλία. Η Ελλάδα κατέκτησε το τρόπαιο και ο Νικοπολίδης ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας της διοργάνωσης. Με τη λήξη του Euro και ενώ η παραφιλολογία για τις εκπληκτικές εμφανίσεις του Νικοπολίδη και το τι μέλλει γεννέσθαι με την επόμενη ομάδα του, με μια λιτή ανακοίνωση, ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε τη συμφωνία μαζί του για 3 χρόνια έναντι 800.000 το χρόνο. Ο ίδιος ο Νικοπολίδης αποκάλυψε οτι συμφώνησε με τον Ολυμπιακό λίγο πριν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (τότε τον πλησίασε ο Ολυμπιακός) και είπε επίσης πως αν και δεν ήταν οπαδός του Ολυμπιακού, η προηγούμενη ομάδα του του φέρθηκε τόσο αντιεπαγγελματικά, που δεν είχε κανένα ηθικό ενδοιασμό να γίνει παίχτης του Ολυμπιακού και λίγο αργότερα, γράφτηκε και μέλος του Ολυμπιακού.

Παικτικώς, ο Νικοπολίδης είναι ένας πολύ καλός τερματοφύλακας - με όλη τη σημασία της λέξης - και τρομερά βελτιωμένος απ'τη μέρα που ήρθε στον Ολυμπιακό, σε σημείο που να κάνει τους Παναθηναϊκούς να τρίβουν τα μάτια τους και να τσιμπιούνται. Το στυλ παιχνιδιού του Νικοπολίδη απέχει παρασάγγας απ'το στυλ που δέσποζε στον Ολυμπιακό απ'τις αρχές τις δεκαετίας του '90 μέχρι και την έλευση του στον Ολυμπιακό, ένα στυλ στο οποίο δέσποζαν κυρίως τα ρεφλέξ και σε δεύτερο ρόλο οι τοποθετήσεις. Ο Νικοπολίδης δεν είναι θεαματικός, σπάνια θα τον δεί κανείς να κάνει μια πραγματικά εντυπωσιακή απόκρουση όπως π.χ. ο Ελευθερόπουλος και ποτέ δε θα τον δεί κανείς να αποκρούει με ακροβατικά σάλτα όπως ο Τοχούρογλου. Ο Νικοπολίδης είναι μακράν απ'τους καλύτερους τερματοφύλακες στην Ευρώπη με τη μπάλα στα πόδια, καθώς οι φορές που η μπάλα επέστρεψε σε αυτόν και αυτός είτε την πούλησε είτε έκανε "τσαφ", είναι μετρημένες στα δάχτυλα, σε 20 χρόνια καριέρας. Η αδυναμία του βρίσκεται στις εξόδους όταν η μπάλα έρχεται απ'τα πλάγια ή από βαθιά γεμίσματα - κάποια αστεία γκολ που έχει δεχτεί έχουν προέλθει ακριβώς από τέτοιες φάσεις όπου έκανε κακή εκτίμηση. Τα μεγάλα του ατού είναι ο άψογος χειρισμός της μπάλας με τα πόδια, η εκπληκτική του ικανότητα στα τετ-α-τετ (ειδικά στον Ολυμπιακό έβγαλε... άπειρα τετ-α-τετ σε Ελλάδα και Ευρώπη, φαντάζοντας σχεδόν ανίκητος ακόμα και απέναντι σε παίκτες κλάσης όπως ο Ραούλ και ο Ρομπίνιο) και οι σωστές του τοποθετήσεις κάτω απ'τα δοκάρια. Στον Ολυμπιακό μάλιστα, προέκυψε και... σπεσιαλίστας στα πέναλτι, καθώς απέκρουσε πέναλτι σε παιχνίδια - φωτιά, όπως : με τη Ρόζενμποργκ στη Νορβηγία, με τη Ρόμα στην Ιταλία, με την Ξάνθη στο "Καραϊσκάκη" με το σκορ στο 1-1, με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη και με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, επίσης με το σκορ στο 1-1!

Η συμφωνία του με τον Ολυμπιακό, κυριολεκτικά του... απογείωσε την καριέρα : Μέσα σε διάστημα 3 ετών, ο Νικοπολίδης κατέκτησε ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με την εθνική ομάδα, 3 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα. Είχε ορίσει ως ημερομηνία απόσυρσης το καλοκαίρι του 2007, αλλά οι πολύ καλές του εμφανίσεις ανάγκασαν τη διοίκηση του Ολυμπιακού να του προτείνει συμβόλαιο για άλλον έναν χρόνο. Ο Νικοπολίδης είπε "καλοκαίρι του 2008 τέλος το ποδόσφαιρο", αλλά οι εκπληκτικές του εμφανίσεις με τον Ολυμπιακό στη διάρκεια της σεζόν 2007-2008 - στην ομολογουμένως καλύτερη σεζόν της καριέρας του σε συλλογικό επίπεδο, αν και "πατημένα" 37 πλέον - σε Ελλάδα και Ευρώπη, οδήγησαν τη διοίκηση εκ νέου να του προτείνει ανανέωση του συμβολαίου του για άλλον ένα χρόνο. Ο Νικοπολίδης κατέκτησε τα πάντα σχεδόν αυτή τη σεζόν : Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Super Cup, ο Ολυμπιακός έκανε 2 νίκες εκτός έδρας στο Champions League και προκρίθηκε στην επόμενη φάση, ενώ και η εθνική ομάδα κέρδισε τη συμμετοχή της στο Euro 2008.

Επίσης, την 18/01/2005 ψηφίστηκε απ'τη Διεθνή Στατιστική Υπηρεσία ως 5ος καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου :

1. Τζιανλουΐτζι Μπουφόν (Γιουβέντους) - 185 βαθμοί
2. Πετρ Τσεχ (Τσέλσι) - 125 βαθμοί

3. Ντίντα (Mίλαν) - 78 βαθμοί

4. Ίκερ Κασίγιας (Ρεάλ Μαδρίτης) - 75 βαθμοί

5. Αντώνης Νικοπολίδης (Ολυμπιακός) - 64 βαθμοί

6. Όλιβερ Καν (Μπάγερν) - 39 βαθμοί

7. Μάρκο Αμποντζντζιέρι (Μπόκα Τζούνιορς) - 31 βαθμοί

8. Βίτορ Μπαΐα (Πόρτο) - 29 βαθμοί

9. Χενάο (Όνσε Καλδας) - 29 βαθμοί

10. Σαντιάγκο Κανιθάρες (Βαλένθια) - 23 βαθμοί
__________________________________________________

ΕΡΒΙΝ ΛΕΜΕΝΣ (Βέλγιο)
Τερματοφύλακας-ατραξιόν. Απ'αυτούς που λέμε "με ένα εισητήριο, βλέπεις δύο θεάματα". Αυθεντικός διασκεδαστής της εξέδρας ο γεννηθείς στις 12/05/1976 Βέλγος, απέχει πολύ απ'αυτό που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε "τερματοφύλακας".

Ξεκίνησε την καριέρα του στη Μπέβερεν το 1995 στην οποία καθιερώθηκε το 1997 και οι καλές του εμφανίσεις (πως έγινε αυτό;;;) στη διετία 1997-1999 του απέφεραν την πρόταση απ'την Primera Division και δη απ'την Ρασίνγκ Σανταντέρ. Στη Σανταντέρ έμεινε για 4 χρόνια έχοντας 82 συμμετοχές, όταν και μεταπήδησε στην Εσπανιόλ. Ο Βέλγος ξεκίνησε (και τελείωσε βασικός) τη σεζόν 2003-2004 στην Εσπανιόλ, αλλά ο Καμερουνέζος γκολκίπερ Κάρλος Καμενί με τις εμφανίσεις του έδειξε στους υπεύθυνους της Εσπανιόλ οτι ο Λέμενς δεν είχε θέση κάτω απ'α δοκάρια. Τη σεζόν 2003-2005 είχε μόλις ένα παιχνίδι στα πόδια του - κι αυτό για το κύπελλο Ισπανίας - και η πρόταση του Ολυμπιακού - με εισήγηση του Τρόντ Σόλιντ, που θυμόταν το Βέλγο "στα καλά του", την εποχή της Μπέβερεν ήρθε ως μάννα εξ'ουρανού για το Λέμενς.

Καλοκαίρι του 2005 λοιπόν, με το Νικοπολίδη να πατάει σιγά-σιγά τα 35 και ο Λέμενς παρουσιάζεται απ'τον τύπο ως ένας αξιόπιστος γκολκίπερ που μπορεί να διεκδικήσει ακόμα και θέση βασικού, αφού είχε παραστάσεις απ'την Primera Division αλλά και δύο διεθνείς συμμετοχές με την εθνική Βελγίου. Πρώτο φιλικό του Ολυμπιακού στην περίοδο της προετοιμασίας με τη Λίβερπουλ. Ο Σόλιντ δίνει τη φανέλα του βασικού στο Λέμενς, με πολλούς να θεωρούν "μήνυμα" την κίνηση του αυτή. Η Λίβερπουλ θα κερδίσει με 4-3 με το Λέμενς να δέχεται γκολ επιπέδου... πρωταθλήματος παίδων και τα πρώτα "ωχ" να ακούγονται ήδη.

Οι επόμενες εμφανίσεις του Λέμενς στα φιλικά ήταν εξίσου διασκεδαστικές, με τους πιο πολλούς πλέον να το διασκεδάζουν και να σπάνε πλάκα με τον ξανθομάλλη σέρφερ που παρουσίαζε τον εαυτό του ως τερματοφύλακα. Φυσικά όποια ιδέα και αν υπήρχε για περιθωριοποίηση του Νικοπολίδη απ'το Βέλγο πήγε περίπατο - μάλιστα απο ένα σημείο και μετά, ο Λέμενς βρέθηκε τρίτος στη σειρά, πίσω απ'τον Νικοπολίδη αλλά και τον Κλεόπα Γιάννου. Ο Βέλγος μάλιστα εμφανιζόταν δυσαρεστημένος σε δηλώσεις του στον τύπο της χώρας του, καθώς έλεγε χαρακτηριστικά πως "ο Νικοπολίδης λατρεύεται σα Θεός εδώ και δε μου δίνονται οι ευκαιρίες που αξίζω". Η εκτίμηση που του είχαν στο τεχνικό τιμ φάνηκε ξεκάθαρα το επόμενο καλοκαίρι, όταν ο Σόλιντ έφερε τον γνωστό του απ'τη Μπριζ, Τόμισλαβ Μπούτινα, εκπαραθυρώνοντας απ'την τριάδα των γκολκίπερς το Λέμενς, που έβλεπε πλέον εκτός απ'την πλάτη των Νικοπολίδη - Γιάννου και την πλάτη του νεοφερμένου Κροάτη.

Ο Λέμενς είχε συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι του 2007 με εξαιρετικές απολαβές και δε τον ενοχλούσε καθόλου που δεν έπαιζε ούτε στις... προπονήσεις. Τελικά, στις 31/01/2007, ο Ολυμπιακός τον αποδέσμευσε και ο Λέμενς έφυγε απ'τον Πειραιά χωρίς να κατορθώσει να πάρει ούτε μία επίσημη συμμετοχή στα 2,5 χρόνια της παραμονής του στο λιμάνι. Βρήκε συμβόλαιο στην Ολλανδία με τη Βάαλβαϊκ και ντεμπουτάρισε στις 10/02/2007 με τη νέα του ομάδα. Οι Ολλανδοί αποδείχθηκε πως είχαν σαφώς έλλειψη χιούμορ σε σχέση με τους εν Ελλάδι συναδέλφους τους, καθώς μόλις μετά 7 συμμετοχές τον... έστειλαν αδιάβαστο. Ο Λέμενς επέστρεψε στο Βέλγιο για λογαριασμό της νεοφώτιστης Ντέντερ και έδειχνε οτι θα κατάφερνε να πάρει τη φανέλα με το Νο 1, αλλά ένας τραυματισμός τελείωσε νωρίς τη σεζόν γι'αυτόν. Κρίμα, γιατί οι Βέλγοι θεατές έχασαν το θέαμα. Απ'τους πιο αστείους τερματοφύλακες που έχει φέρει ποτέ ο Ολυμπιακός...
 
Το καλύτερο της υπόθεσης; Το 2010 τερμάτισε την καριέρα του και από το 2013 προπονητής τερματοφυλάκων της Εθνικής ομάδας του Βελγίου! Μαθαίνει τα μυστικά της θέσης στον Τιμπό Κουρτουά και τον Στεφάν Μινιολέ...
__________________________________________________

ΤΟΜΙΣΛΑΒ ΜΠΟΥΤΙΝΑ (Κροατία)
Ο υψηλόσωμος (1.91) Κροάτης τερματοφύλακας γεννήθηκε στις 30/03/1974 στο Ζάγκρεμπ της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Σπεσιαλίστας στις αποκρούσεις πέναλτι (τουλάχιστον αυτή τη φήμη είχε στη χώρα του, καθώς στον Ολυμπιακό δε χρειάστηκε ποτέ) και καλός καθοδηγητής της άμυνας του, κατάφερνε να φέρνει εις πέρας το έργο του χωρίς να χρειάζεται να κάνει εντυπωσιακά πράγματα. Πολλοί μάλιστα τον έλεγαν "διανοούμενο", λόγω του πάθους του με την τέχνη - ο ίδιος ήταν συλλέκτης έργων τέχνης. Μόλις σε ηλικία 6 ετών, μπήκε στα "τσικό" της Ράντνικ Βέλικα της Γκόριτσα, όπου έμεινε για 4 χρόνια μέχρι που οι ανιχνευτές ταλέντων της Ντιναμό Ζάγκρεμπ τον ανακάλυψαν και έπεισαν τους γονείς του να τον αφήσουν να εγγραφεί στη δύναμη της ομάδας.

Το 1991, σε ηλικία 17 ετών, ο Μπούτινα προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα ως τρίτος γκολκίπερ. Παρόντος του διεθνούς Ντράζεν Λάντιτς, στην τριετία 1991-1994 ο Μπούτινα ήταν αδύνατον να πάρει ευκαιρίες και ζήτησε να δοθεί δανεικός σε μικρότερες ομάδες για να πάρει αγωνιστικά λεπτά στα πόδια του, όπως και έγινε. Τη σεζόν 1994-1995 έπαιξε στην Κάρλοβατς, τη σεζόν 1995-1996 στη Σάμομπορ και το 1996-1997 στη Σλάβεν Μπελούπο, για να επιστρέψει τελικά στη Ντιναμό το καλοκαίρι του 1997. Στο διάστημα 1997-2000 έκανε 6 συμμετοχές σε πρωτάθλημα και κύπελλο (και άλλες 3 στο κύπελλο UEFA λόγω τραυματισμού του Λάντιτς) παρόντος του "δεινόσαυρου" Λάντιτς στην ομάδα και έγινε βασικός τη σεζόν 2000-2001 όταν ο Λάντιτς αποσύρθηκε απ'την ενεργό δράση. Ο Μπούτινα ήταν εκ των πρωταγωνιστών της Ντιναμό τη σεζόν αυτή, καθώς η ομάδα του έκανε το νταμπλ.

Ο Μπούτινα συνέχισε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη Ντιναμό, κατακτώντας άλλο ένα πρωτάθλημα και άλλο ένα κύπελλο τα επόμενα δύο χρόνια. Επίσης, έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Κροατίας στα προκριμάτικά για το παγκόσμιο κύπελλο του 2002 στις 05/09/2001 ενάντια στο Σαν Μαρίνο. Ο Μπούτινα ήταν στην αποστολή της Κροατίας το για το παγκόσμιο κύπελλο, αλλά έμεινε στον πάγκο ως ρεζέρβα του Στίπε Πλετίκοσα. Το καλοκαίρι του 2003, ο Τρόντ Σόλιντ, προπονητής της πρωταθλήτριας Βελγίου, Μπριζ, παίρνει τον Μπούτινα στο Βέλγιο. Αρχικά ήταν αναπληρωματικός του Ντάνι Βερλίντεν στη Μπρίζ, αλλά πολύ σύντομα έγινε βασικός και βοήθησε τη Μπρίζ να πάρει άλλο ένα πρωτάθλημα στο Βέλγιο.

Ο Τρόντ Σόλιντ έφυγε απ'τη Μπριζ για τον Ολυμπιακό, αλλά ο Μπούτινα παρέμεινε στο Βέλγιο. Έπαιξε βασικός με την Κροατία στο Euro 2004 και ήταν βασικός στα 8 απ'τα 10 προκριματικά παιχνίδια για το παγκόσμιο κύπελλο του 2006. Στις αρχές του 2006 είχε έναν τραυματισμό και σε συνδυασμό με τη συμφωνία του με τον Ολυμπιακό (όπου τον ήθελε ο Σόλιντ για να έχει ένα πολύ καλό δίδυμο γκολκίπερς παρέα με τον Αντώνη Νικοπολίδη) απ'το Φεβρουάριο του 2006 για το καλοκαίρι, έχασε τη θέση του βασικού στη Μπριζ και κατά συνέπεια και τη θέση του βασικού στην εθνική ομάδα. Πάντως συμμετείχε κανονικά στην αποστολή της ομάδας στο παγκόσμιο κύπελλο όπου και ανακοίνωσε την απόσυρση του απ'την εθνική ομάδα με το τέλος της διοργάνωσης.

Στον Ολυμπιακό, παρόντος του Νικοπολίδη ήταν ξεκάθαρα δεύτερη επιλογή και δεδομένου οτι ο Νικοπολίδης τις σεζόν 2006-2007 και κυρίως 2007-2008 έκανε τα παιχνίδια της... ζωής του, ο Μπούτινα δεν είχε την ευκαιρία να κάνει πολλές συμμετοχές (αγωνίστηκε μόλις 3 φορές στη διετία 2006-2008). Το καλοκαίρι του 2008 ο Ολυμπιακός τον αποδέσμευσε και ο Μπούτινα επέστρεψε στην Κροατία και στην αγαπημένη του Ντιναμό, για να κλείσει εκεί την καριέρα του.
__________________________________________________

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΗΦΑΚΗΣ
Ο Μιχάλης Σηφάκης μπήκε από πολύ μικρός στα "βάσανα" του επαγγελματικού ποδοσφαίρου με τη φανέλα του ΟΦΗ. Γεννηθείς στις 09/09/1984, γιός του παλαιού τοπικού ήρωα-γκολκίπερ του ΟΦΗ, του Μύρωνα Σηφάκη, χαιρετίστηκε στο ξεκίνημα της καριέρας του ως το "the next big thing" στους τερματοφύλακες. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1999 σαν... τριτοτέταρτος τερματοφύλακας στον ΟΦΗ και σιγά σιγά καθιερώθηκε, εκτοπίζοντας τους Άριαν Μπεκιάϊ και Κώστα Χανιωτάκη απ'τη βασική 11άδα. Στον ΟΦΗ έμεινε για μια οκταετία, όταν του χτύπησε την πόρτα ο Ολυμπιακός που τον απέκτησε ως δανεικό για ένα χρόνο, με option αγοράς έναντι 300.000 ευρώ.

Ο Σηφάκης δυστυχώς, δε βεβαίωσε τις προσδοκίες οτι θα μπορούσε να αποτελέσει αξιόπιστη ρεζέρβα του Αντώνη Νικοπολίδη. Παρά τα εντυπωσιακά του προσόντα (1.89 ύψος, καλά ρεφλέξ, καλή αλτικότητα), τις 12 συμμετοχές του με την Εθνική Ελπίδων και τις 105 συμμετοχές που είχε στην επαγγελματική κατηγορία με τη φανέλα του ΟΦΗ, δεν κατόρθωσε να πείσει σε καμμία περίπτωση οτι μπορεί να αποτελέσει μελλοντικά έναν τερματοφύλακα που θα μπορούσε να γίνει βασικός στον Ολυμπιακό. Με τους ιθύνοντες του Ολυμπιακού να σκέφτονται "να τον κρατήσουμε - να μη τον κρατήσουμε" καθώς οι εμφανίσεις του μέχρι τότε έδειχναν οτι ναι μεν θέλει δουλειά, αλλά μπορεί να μάθει δίπλα στο Νικοπολίδη, ο Σηφάκης έδειξε μια πολύ κακή εικόνα στους αγώνες με τον Ηρακλή (2-2 στο Καυταντζόγλειο για το κύπελλο) και τον Αστέρα Τρίπολης (1-1 στο Καραϊσκάκη για το πρωτάθλημα), τότε δηλαδή που τον χρειάστηκε η ομάδα, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ακατάλληλος για τον Ολυμπιακό, να μην ενεργοποιηθεί η option αγοράς του και να επιστρέψει στον ΟΦΗ.
__________________________________________________

ΠΑΒΕΛ ΚΟΒΑΤΣ (Σλοβακία)
"Έκπληξη" χαρακτηρίστηκε από το σύνολο του τύπο η απόκτηση του Σλοβάκου τερματοφύλακα, Πάβελ Κόβατς. Όχι λόγω της αξίας του, αλλά λόγω της ηλικίας του. Ο Σλοβάκος γκολκίπερ τα τελευταία τρία χρόνια αγωνιζόταν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς και θα αποτελεί την εναλλακτική λύση για την υπεράσπιση της εστίας της ομάδας πίσω από τον Αντώνη Νικοπολίδη. Ο 34χρονος Κόβατς (12/08/1974) είχε 26 συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκ τη σεζόν 2007-2008, την τελευταία του στην Καλαμαριά.

Α
γωνίστηκε στην σλοβακική Ντουμπνίτσα από το 1999 έως το 2003 . Στη συνέχεια πήγε για έξι μήνες στη Σινότ, απ'την οποία μεταπήδησε στη Σλοβάτσκο. Από το καλοκαίρι του 2005 αγωνιζόταν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, όπου ήταν βασικός και αναντικατάστατος και διετέλεσε αρχηγός της ομάδας. Είχε χριστεί διεθνής με τις ομάδες παίδων και ανδρών της Σλοβακίας.

Στον Ολυμπιακό ήρθε ως δεύτερος έπειτα από εισήγηση του γυμναστή τερματοφυλάκων, Αλέκου Ράντου. Ο Ολυμπιακός έψαχνε δεύτερο τερματοφύλακα πίσω από τον Νικοπολίδη και μετά τον τερματισμό του δανεισμού του Σηφάκη, ο 34χρονος Κόβατς θεωρήθηκε καλή λύση. Την πρώτη χρονιά (2008-2009) είχε 3 συμμετοχές στο ελληνικό πρωτάθλημα και 1 στην Ευρώπη, ενώ το 2009-10 ήταν πίσω από Νικοπολίδη και Πάρντο και είχε μόλις 1 συμμετοχή. Αποχώρησε από την ομάδα το καλοκαίρι του 2010 και συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι τα 44 του.
__________________________________________________

Επίσης : Οι τερματοφύλακες που συμπλήρωναν την ομάδα και έκαναν ελάχιστες έως καθόλου συμμετοχές σε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν οι (χρονολογικά) :

* Ανδρέας Τσακμακίδης: Έχοντας μπροστά του αρχικά το Χρήστο Αρβανίτη και μετά το Νίκο Σαργκάνη, ήταν αδύνατον να πάρει συμμετοχές.
 
* Γιώργος Ασπρογέρακας: Όσοι τον είχαν παρακολουθήσει στις προπονήσεις, μιλούσαν για έναν τερματοφύλακα με τρομερά προσόντα που θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα. Δυστυχώς έπεσε πάνω στο ξεκίνημα των "πέτρινων" και τις διοικητικές παλινωδίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Το 1987-1988, ο Καζιμιέρσκι ήταν τραυματίας και ο Παπαμιχαήλ είχε υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα, οπότε ο Ασπρογέρακας ενημερώθηκε οτι θα αγωνιστεί βασικός. Τελικά όχι μόνο δεν αγωνίστηκε, αλλά έμεινε και εκτός αποστολής! Αργότερα μαθεύτηκε οτι η ομάδα δεν είχε καταθέσει το δελτίο του στην ΕΠΟ, γιατί στη θέση του είχαν δηλώσει τον Μανώλη Παπαδόπουλο (που δεν έπαιξε ποτέ και μετά πέρασε από ΑΕΚ, Ιωνικό). Το Δεκέμβρη ήρθε ο Κοσκωτάς και μαζί ήρθαν οι Πλίτσης, Ταληκριάδης και Μολακίδης (για να προστεθεί και ο Ράντος αργότερα) και κάπως έτσι ο Ασπρογέρακας δεν πήρε την ευκαιρία του ποτέ.

* Γιώργος Καλλίτσης: Πήρε το "βάπτισμα του πυρός" τη σεζόν 1986-1987, όταν λόγω της απεργίας των ποδοσφαιριστών έπαιξε βασικός (όπως και οι - επίσης - ερασιτέχνες Αρσένης, Δοκόπουλος, Καπνιάς, Κεχαγιόγλου, Μπρούμας, Ρωσίδης, Τούρλος και Παπαδόπουλος) σε έναν αγώνα για το πρωτάθλημα της Α' Εθνικής. Έκτοτε δεν ξαναφόρεσε ποτέ τη φανέλα του Ολυμπιακού.

* Χρήστος Θεοδώρου: Απλά συμπλήρωνε την τριάδα των γκολκίπερς και ουσιαστικά δεν αγωνίστηκε ποτέ σε επίσημο αγώνα.

* Νίκος Γρηγοριάδης: Ήρθε το 1991 να συμπληρώσει την τριάδα των γκολκίπερς του Ολυμπιακού απ'τη Δόξα Δράμας. Αγωνίστηκε σε ένα ματς όλο κι όλο.

* Σωκράτης Κοψαχείλης: Ο Κοψαχείλης βρέθηκε "από σπόντα" βασικός στον Ολυμπιακό, καθώς οι Ράντος - Γρηγοριάδης ήταν τραυματίες και στη διάρκεια του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό τραυματίστηκε και ο Ηλίας Ταληκριάδης. Ο Κοψαχείλης φόρεσε τη φανέλα του βασικού αλλά το η ήττα με 3-0 ουσιαστικά τον "έκαψε", χωρίς να έχει αυτός την ευθύνη. Στη συνέχεια αγωνίστηκε και σε Καλαμάτα, Πανηλειακό, Ιωνικό.

* Γιώργος Δημητρόπουλος: Προϊόν των ακαδημιών της ομάδας. Έχοντας μπροστά του Ελευθερόπουλο, Τοχούρογλου και Ράντο ήταν αδύνατον να πάρει ευκαιρίες. Ο σοβαρός τραυματισμός του Ελευθερόπουλου όμως το 1997 (ζημιά στους χιαστούς) και ο ξαφνικός τραυματισμός του Αλέκου Ράντου, του έδωσε την ευκαιρία να καθήσει έστω στον πάγκο του Ολυμπιακού και να ζήσει τη μοναδική εμπειρία να είναι ο 2ος τερματοφύλακας της ομάδας στον αγώνα του Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου".

* Λουΐτζι Τσενάμο: Ήρθε επί Μπάγεβιτς ως μεγάλο ταλέντο, αλλά δεν πήρε καμμία ευκαιρία, παρόντων Ελευθερόπουλου και Γεωργίου. Δόθηκε δανεικός (και αγύριστος τελικά) στο Αιγάλεω όπου δεν έδειξε τίποτα σπουδαίο.

* Μιχάλης Σηφάκης: Όχι ο γνωστός του ΟΦΗ που έπαιξε και σ'εμάς τη σεζόν 2007-2008. Αυτός ο Μιχάλης Σηφάκης είχε προέλθει ως μεγάλο ταλέντο απ'τον Ηλυσιακό (ή το Φωστήρα, δε θυμάμαι ακριβώς) επί Μπάγεβιτς, αλλά έχοντας μπροστά του Ελευθερόπουλο και Τοχούρογλου δεν πήρε ευκαιρία ούτε σε... φιλικά. Έφυγε πολύ γρήγορα.

* Θοδωρής Ντουγέρογλου, Γιώργος Σαπουνάς: Προωθήθηκαν απ'την ομάδα νέων στην πρώτη ομάδα, αλλά ο... υπερπληθυσμός στη θέση του τερματοφύλακα δε τους έδωσε την ευκαιρία να έχουν έστω κάποια συμμετοχή.

* Λεωνίδας Παναγόπουλος: Προωθήθηκε το 2006 στην πρώτη ομάδα, οι ειδικοί λένε πως πρόκειται για σπουδαίο ταλέντο, ίσως να είναι ο "νέος Ελευθερόπουλος". Βέβαια τα ίδια έλεγαν και για το Δημητρόπουλο, και το Γιάννου και... και... και... αλλά δυστυχώς, λίγοι μπορούν να εξελιχθούν από ταλέντα σε σπουδαίους τερματοφύλακες. Μακάρι στην περίπτωση του οι "ειδικοί" να έχουν δίκιο, ο κόσμος πραγματικά θέλει να βλέπει παίκτες απ'τα σπλάχνα της ομάδας να κάνουν καριέρα στο Θρύλο.

Δύσκολη η δουλειά του τερματοφύλακα...


8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Πέσε,

Δεν υπάρχουν λόγια... Απόλυτη συγκίνηση το αφιέρωμα. Τι έχουμε βιώσει με αυτό το Θρύλο... Συνέχισε να προσφέρεις έπη στο λαό.

Ανώνυμος είπε...

Πεσετέρο, πολλά συγχαρητήρια για το εκπληκτικό σου πόνημα, και το ακόμη εκπληκτικώτερο blog σου.
Επίτρεψέ μου ορισμένες μικρές ιστορικές προσθήκες σχετικά με το χαρακτηριστικότερο δείγμα νεοέλληνα (με τα θετικά και τα αρνητικά του)της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ιστορίας, τον "sui generis" τερματοφύλακα Γιώργο Μύρτσο! 1. Στον 1ο αγώνα με την Ατλέτικο Μαδρίτης (1-1), ο ηρωικός Γιώργος Μύρτσος έδωσε την κυρίως παράστασή του μετά το σφύριγμα της λήξης. Πρωταγωνίστησε σε σκηνές πάλης, αξιοποιώντας τα διδάγματα των νυχτερινών σχολείων (ενδεχομένως μέρος των τεχνικών του να εφαρμόστηκε και στο περιστατικό της Θεσ/νίκης που αναφέρεις), καρπάζωσε τον προκλητικό ξανθόψιρα Μπερντ Σούστερ και απέδειξε για άλλη μια φορά το μεγαλείο της φυλής (οτι δηλαδή ακόμη και αγύμναστοι και κακοζωισμένοι θα δέρνουμε Γερμανούς, Γάλλους και άλλους φλώρους για τουλάχιστον 10 χρόνια ακόμα).
2. Λίγους μήνες πριν, στη ρεβάνς με τη Μονακό (εκεί πραγματικά κατέβασε τα ρολά - γιατί στον αγώνα με την Ατλέτικο, ιδίως στο πρώτο ημίχρονο φιλούσε τα δοκάρια), Ο Γιώργος Μύρτσος εξέφρασε το γνήσιο λαϊκό αίσθημα, την "vox populi" του Έλληνα. Η μπάλα βγαίνει άουτ κι ο πιτσιρικάς "για τις μπάλες" καθυστερεί να την δώσει στον επιθετικό των Μονεγάσκων Γιούργκεν Κλίνσμαν. Ο Γερμανός φανερά εκνευρισμένος παίρνει μόνος του την μπάλα γκρεμίζοντας τον πιτσιρικά στο έδαφος. H θύρα 14 του παλιού Σταδίου Καραισκάκη (μπροστά στην οποία συνέβη το περιστατικό)εξεγείρεται. Για καλή τύχη του Γερμανού, ο δίαιτητής δεν τον έχει δει. Τον έχει δει όμως ο Μύρτσος, που αναλαμβάνει να υλοποιήσει τη λαϊκή εντολή για αυτοδικία. Στην επόμενη φάση ο Μύρτσος έχει μπλοκάρει την μπάλα και ο διατηρών υπέρμετρο εκνευρισμό Κλίνσμαν σπεύδει να τον παρενοχλήσει. Ο Γιώργαρος βλέπει τον διαιτητή αρκετά μακριά, παίρνει φόρα για βολέ και πέφτει πάνω στον Γερμανό, ισοπεδώνοντάς τον! Το πλήθος παραληρεί και ο διαιτητής σφυρίζει επιθετικό φάουλ, αποκαθιστώντας την ηθική δικαιοσύνη!
3. Άρης - Ολυμπιακός στη Νέα Φιλαδέλφεια, λόγω τιμωρίας του γηπέδου του Άρη.Δυστυχώς δεν θυμάμαι την ακριβή μηερομηνία. 1η φορά στα χρονικά του Θαλή ο Ολυμπιακός ευνοείται από τέτοια ρύθμιση. Η ομάδα θέλει νίκη για να διατηρηθεί σε τροχιά τίτλου. Όλοι οι παίχτες έχουν βγει μπροστά για το πολυπόθητο γκολ. Η ευκαιρία χάνεται κι ο επιθετικός του Άρη βγαίνει στην αντεπίθεση. Μόνος απέναντί του ο Γιώργος Μύρτσος. Ξεκινά έξοδο και, πέντε μέτρα πριν έρθει σε επαφή με τον επιθετικό του Άρη, στέκεται απότομα σε στάση προσοχής! ο επιθετικός του Άρη, ευχαριστεί για το απρόσμενο δώρο (ούτε ο ίδιος περίμενε οτι θα σκοράρει τόσο εύκολα) τον περνάει σαν σταματημένο, σκοράρει και βάζει το κερασάκι σε άλλη μία χρονιά των πέτρινων χρόνων του Ολυμπιακού.
Αυτά τα ολίγα και πάλι συγχαρητήρια για το περιεχόμενο όλων (σχεδόν - μόνο ως προς τους Λέμονες έχω ορισμένες ενστάσεις)των άρθρων σου!

Ιωάννης Ιουστινιάνης
[Ο τελευταίος μαζί με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο υπερασπιστής της Πόλης]

lost είπε...

Συμφωνώ με τον αποπάνω... Δεν υπαρχουν λόγια.

Ο Μπεν Λίπερ υπήρξε ίνδαλμα και πρότυπο: ίσως να είναι ακόμα! Ο Μίρτσος το ίδιο. Ο Πλίτσης αγαπημένος, γι' αυτό πάντα πίστευα ότι ο Ταληκριάδης είχε κάποιο μέσο που καθιερώθηκε και έπαιζε (και μας έτρωγε το συκώτι!). Το καημένο το πουλί (ένα είναι το πουλί!) από τότε που άρχισε να συχνάζει σε φουαγιέ θεάτρων και να το παίζει διανοούμενος, έχασε την μπάλα.

Άξιος, συναγωνιστή, αξιότατος!

Unknown είπε...

@Ιωάννης Ιουστινιάνης : Να'σαι καλά για τις αναμνήσεις - υπενθυμίσεις. Ομολογώ οτι το "ντου" στον Κλίνσμαν το'χα ξεχάσει και είναι ένα απ'τα highlights του Μίρτσου, όπως και το πιάσιμο του... κώλου του Σαραβάκου στο αλησμόνητο Παναθηναϊκός - Παναχαϊκή 0-0. Τα προσθέτω στο... βιογραφικό του και σ'ευχαριστώ για τις υπενθυμίσεις.

Υ.Γ. : Ο αγώνας με τον Άρη που αναφέρεις έγινε στις 07/02/1993 και χάσαμε με 2-1. Το γκολ που λές ήταν το 0-1 απ'τον Ζόραν Λόντσαρ και μπήκε όπως το περιγράφεις. Κανένα δεκάλεπτο αργότερα είχαμε ισοφαρίσει σε 1-1 (νομίζω με το Βαΐτση) και στο 89' φάγαμε το 2ο γκολ - αυτογκόλ του συγχωρεμένου Γιώργου Μητσιμπόνα).

Να΄σαι καλά για τα καλά σου λόγια :)

Unknown είπε...

@ Χρήστος : Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :)

@ Lost : Ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια αλλά και γιατί μ'έβαλες στο "τριπάκι" να κάτσω να ψάχνω σχεδόν ένα δίμηνο να ξετρυπώσω αυτές τις πληροφορίες :)

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Πεσετέρο καλημέρα!
1. Σε ευχαριστώ πολύ για την άμεση ανταπόκρισή σου και αξιοποίηση των ιστοριών που σου ανέφερα, ορμώμενος από τα πενιχρά ποδοσφαιρικά μου βιώματα. Θα επαναλάβω κι εδώ οτι το blog σου έχει καταστεί πλέον απαραίτητο ανάγνωσμα, αμέσως μετά την ανάγνωση των πρωτοσέλιδων των αθλητικών εφημερίδων. Στην λαίλαπα των αντικειμενικών δημοσιογράφων των τελευταίων χρόνων ο Πεσετέρο αποτελεί την τεκμηριωμένη και άμεση απάντηση του σκεπτόμενου Ολυμπιακού φιλάθλου.
2. Νομίζω οτι στο άρθρο οι "γάτες" και οι "απάτες" πρέπει να γίνει επιπλέον η εξής διάκριση. Άλλο οι ξενόφερτες απάτες που υπεραμείφθηκαν και απλά προσέφεραν γέλιο - ενίοτε βέβαια και καρδιακά επεισόδια - (τύπου Καζιμιέρσκι, Λέμενς) και άλλο τα παληκάρια από τα σπλάχνα του Ολυμπιακού που είτε λόγω ατυχίας είτε λόγω υπέρμετρου άγχους δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της φανέλας (όπως π.χ. οι Κλεόπας Γιάννου και Γιάννης Παπαμιχαήλ). Για τον γεννημένο το έτος 1964, στον Πειραιά, ύψους 1.88 Γιάννη Παπαμιχαήλ (που θα θυμούνται μόνο οι παλαιότεροι) είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ήταν (και εξακολουθεί βεβαίως να είναι) φανατικός και αυθεντικός Ολυμπιακός. Μεγάλωσε στα Καμίνια (για την ακρίβεια στην γειτονιά πίσω από τον Σκλαβενίτη στην Πειραιώς), σε απόσταση δηλαδή 10 λεπτών με τα πόδια από Καραισκάκη. Η λατρεία του για τον Ολυμπιακό τον οδήγησε το 1984 στην ομάδα, σε ηλικία μόλις 20 ετών και φυσικά παρέμεινε στη σκιά του Νίκου Σαργκάνη (ο οποίος κατά τη γνώμη μου είναι ντροπή να φοράει τη φανέλα των παλαιμάχων). Από τα 5,6 δε επίσημα παιχνίδια που έπαιξε ο Παπαμιχαήλ τα 2 ήταν με τον Παναθηναϊκό (ντεμπούτο με Παναθηναϊκό σεζόν 83-84, τελευταία αγωνιστική Καραισκάκη, σκορ 2-1)! Είναι άδικο να ταυτίζουμε αυτά τα παιδιά, που πραγματικά λάτρεψαν την ομάδα, με τους αλλοδαπούς μισθοφόρους γελωτοποιούς...
Συνέχισε την καλή δουλειά!

Ιωάννης Ιουστινιάνης
[Ο τελευταίος μαζί με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο υπερασπιστής της Πόλης]

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο Πεσετερο...Θέλω να προσθέσω μια πρωσοπική εμπειρία με Μίρτσο στο παιχνίδι με το Άρη σην Ν.Φιλαδέλφεια.Ήμουν στην Θ5(αν θυμάμαι καλά) δίπλα στην σκεπαστή, οπου σε κάποιο άουτ ο Μέγας Μίρτσος είρθεκοντα να μαζέψει την μπάλα.Τότε ακουστηκε απο κάποιον στην εξέδρα"Μίρτσο παίξτε μπάλα ρε...", για να εισπράξουμε απο τον Μ την μεγαλόφωνη έκφραση" Άντε γ@@@@είτε όλοι σας". Θυμίζω οτι στο ίδιο παιχνίδι προς το τέλος του αγώνα,απο μαρτυρίες φίλων που ήταν στην 21 ο τότε παίκτης του Ολυμπιακού Μ. Βλάχος είχε κάνει κ@@δάχτυλο προς τους φιλάθλους μας.Αυτά για να θυμόμαστε τι παπάρες εχουν φορέσει την Ερυθρόλευκη.Τίμη και δόξα στον Γ. Βαϊτση που παλευε με απίστευτο πάθος να περισώσει ότι μπορούσε εκείνη τη μέρα....

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΤΙΣΗ. ΝΟΜΙΖΩ ΩΜΟΣ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΞΕΧΑΣΕΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΕ. ΝΟΜΙΖΩ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΧΡΗΣΤΟ ΤΟΝ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΑΡΓΚΑΝΗ ΚΑΙ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ.ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΣΕ ΠΟΛΕΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ.ΝΟΜΙΖΩ ΤΩΡΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΩΝ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΝ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ.