Ο Λεμονής παρουσιάζεται (πάλι) απο μερίδα του - φιλικού του - τύπου ως κράμα Μουρίνιο-Καπέλο, μετά το - σπουδαίο ομολογουμένως - διπλό (2ο σε μία σεζόν, μετά απο ανομβρία 10 ετών στο Champions League). Κανείς δε θα είχε αντίρρηση να συνταχθεί με αυτόν τον παραλληλισμό, αν δεν υπήρχε αυτή η ΧΑΩΔΗΣ διαφορά απόδοσης της ομάδας μεταξύ των αγώνων στο Champions League και των αγώνων στις εγχώριες διοργανώσεις.
Ο τύπος υπερτονίζει πως ο Λεμονής είναι ο μόνος προπονητής που κατάφερε ως τώρα 2 νίκες εκτός έδρας, και μάλιστα και τις δύο στην ίδια χρονιά στη δεκαετή πορεία του Ολυμπιακού στην περιπέτεια του Champions League.
Μας λένε πως ο Λεμονής είναι που "άλωσε" έδρες ομάδων που προέρχονται απο ποδοσφαιρικές σχολές (Γερμανία, Ιταλία) ενώ έφτασε κοντά στο θαύμα του "διπλού" και στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου απέναντι στην "Βασίλισσα της Ευρώπης", Ρεάλ Μαδρίτης.
Μας λένε πως με το Λεμονή στον πάγκο ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη εκτός έδρας επίθεση και την καλύτερη άμυνα στον όμιλο του στο Champions League. Ωραία όλα αυτά, όμως υπάρχει και αντίλογος. Και ο αντίλογος λέει πως :
α) Τρία αμυντικά χαφ (για την ακρίβεια δυόμισι, γιατί ο Πατσατζόγλου με εξαίρεση το καλό 2ο ημίχρονο στη Βρέμη είναι εξαιρετικά επικίνδυνος σε αυτό το επίπεδο) "παίκτες του προπονητή" (με την έννοια οτι τόσο ο Λεντέσμα όσο και οι Στολτίδης, Πατσατζόγλου είναι στυλ παικτών που παίρνουν την οδηγία του προπονητή και την ακολουθούν μέχρι τελικής πτώσεως, όσο μπορεί ο καθένας), σφιχτά μετόπισθεν και έξυπνες αντεπιθέσεις-φωτιά με τους Γκαλέτι-Τζόρτζεβιτς αποτελούν το αποδοτικότατο 4-5-1 με το οποίο εκτός έδρας στην Ευρώπη ο Λεμονής κάνει θαύματα - και μπράβο του. Με τρία ανασταλτικά χαφ όμως χωρίς ίχνος δημιουργίας παιχνιδιού στον άξονα και εξαρτώμενος πλήρως απ'τις ορέξεις των δύο πλάγιων, είναι ηλίου φαεινότερο πως αγωνιζόμενος σε γήπεδα-βοσκοτόπια όπως της Τρίπολης, της Βέροιας κλπ., θα τα βρείς μπαστούνια. Εκεί που πρέπει να ξεκλειδώσει άμυνες-ταμπούρι για να πάρει το διπλό. Αυτό είναι κάτι που ο Λεμονής δε το βλέπει, ή δε θέλει να το δεί και το χειρότερο είναι πως οι παίκτες (με εξαίρεση δυο-τρείς που ξέρουν τι γίνεται όταν δε παίρνεις βαθμούς στην Ελλάδα) δε δείχνουν να ενδιαφέρονται και πολύ.
β) Με το 4-5-1 έχει βρεί τη σωστή χημεία και κάνει θαύματα στην Ευρώπη εκτός έδρας, αλλά δεν έχει βρεί άκρη ακόμα για το τι πρέπει να κάνει όταν παίζει εντός έδρας. Εκεί δηλαδή που δε θα περιμένει τους άλλους να κάνουν την κίνηση τους για να χτυπήσει, αλλά που θα τον περιμένουν οι άλλοι. Η Λάτσιο του πήρε την ισοπαλία και παραλίγο να του πάρει τη νίκη. Η Βέροια παραλίγο να κάνει κηδεία στο Καραϊσκάκη πριν απο μια εβδομάδα.
γ) Στο Champions League, είτε περάσουμε στην επόμενη φάση, είτε στο UEFA ή ακόμη κι αν μείνουμε τελείως έξω, δε πρόκειται να διαμαρτυρηθεί κανείς γιατί η ομάδα υπερέβαλλε εαυτόν φέτος και της αξίζουν συγχαρητήρια. Στην Ελλάδα όμως, δεν έχει τέτοια. Δεν έχει αξιοπρεπείς πορείες ούτε ικανοποιητικές συγκομιδές βαθμών. Εδώ είναι ή παίρνουμε το πρωτάθλημα, ή παίρνουμε τον πούλο. Φέτος δεν αρκεί η δεύτερη θέση για να παίξεις Champions League, έστω στα προκριματικά απ'τον Ιούλιο με τις στάνες απ'τη Σλοβενία και τους ψαράδες απ'τη Νορβηγία. Φέτος έχει μπαράζ για τις θέσεις 2-5, όπερ μεθερμηνευόμενον πως με τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση (π.χ. κανένα Βασσάρα) μπορεί να βρεθείς απ'τα σαλόνια στα αλώνια.
Ιδού λοιπόν το... Περιστέρι, ιδού και το πήδημα. Ατρόμητος-Ολυμπιακός αύριο, δε χωράει άλλο αποτέλεσμα απ'τη νίκη. Να τελειώνει η ιστορία με την ανικανότητα της εκτός έδρας νίκης, να λείπουν οι δικαιολογίες για το... ακούρευτο χορτάρι. Το πρωτάθλημα μας βράζει στο ίδιο καζάνι με το πρωτάθλημα της Σκωτίας και είναι αστείο να χάνονται βαθμοί απ'τους Εργοτέληδες και τους Αστέρες Τρίπολης με την πρόφαση της "Μεγάλης Ευρωπαϊκής Πορείας". Νισάφι πια.
Ο τύπος υπερτονίζει πως ο Λεμονής είναι ο μόνος προπονητής που κατάφερε ως τώρα 2 νίκες εκτός έδρας, και μάλιστα και τις δύο στην ίδια χρονιά στη δεκαετή πορεία του Ολυμπιακού στην περιπέτεια του Champions League.
Μας λένε πως ο Λεμονής είναι που "άλωσε" έδρες ομάδων που προέρχονται απο ποδοσφαιρικές σχολές (Γερμανία, Ιταλία) ενώ έφτασε κοντά στο θαύμα του "διπλού" και στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου απέναντι στην "Βασίλισσα της Ευρώπης", Ρεάλ Μαδρίτης.
Μας λένε πως με το Λεμονή στον πάγκο ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη εκτός έδρας επίθεση και την καλύτερη άμυνα στον όμιλο του στο Champions League. Ωραία όλα αυτά, όμως υπάρχει και αντίλογος. Και ο αντίλογος λέει πως :
α) Τρία αμυντικά χαφ (για την ακρίβεια δυόμισι, γιατί ο Πατσατζόγλου με εξαίρεση το καλό 2ο ημίχρονο στη Βρέμη είναι εξαιρετικά επικίνδυνος σε αυτό το επίπεδο) "παίκτες του προπονητή" (με την έννοια οτι τόσο ο Λεντέσμα όσο και οι Στολτίδης, Πατσατζόγλου είναι στυλ παικτών που παίρνουν την οδηγία του προπονητή και την ακολουθούν μέχρι τελικής πτώσεως, όσο μπορεί ο καθένας), σφιχτά μετόπισθεν και έξυπνες αντεπιθέσεις-φωτιά με τους Γκαλέτι-Τζόρτζεβιτς αποτελούν το αποδοτικότατο 4-5-1 με το οποίο εκτός έδρας στην Ευρώπη ο Λεμονής κάνει θαύματα - και μπράβο του. Με τρία ανασταλτικά χαφ όμως χωρίς ίχνος δημιουργίας παιχνιδιού στον άξονα και εξαρτώμενος πλήρως απ'τις ορέξεις των δύο πλάγιων, είναι ηλίου φαεινότερο πως αγωνιζόμενος σε γήπεδα-βοσκοτόπια όπως της Τρίπολης, της Βέροιας κλπ., θα τα βρείς μπαστούνια. Εκεί που πρέπει να ξεκλειδώσει άμυνες-ταμπούρι για να πάρει το διπλό. Αυτό είναι κάτι που ο Λεμονής δε το βλέπει, ή δε θέλει να το δεί και το χειρότερο είναι πως οι παίκτες (με εξαίρεση δυο-τρείς που ξέρουν τι γίνεται όταν δε παίρνεις βαθμούς στην Ελλάδα) δε δείχνουν να ενδιαφέρονται και πολύ.
β) Με το 4-5-1 έχει βρεί τη σωστή χημεία και κάνει θαύματα στην Ευρώπη εκτός έδρας, αλλά δεν έχει βρεί άκρη ακόμα για το τι πρέπει να κάνει όταν παίζει εντός έδρας. Εκεί δηλαδή που δε θα περιμένει τους άλλους να κάνουν την κίνηση τους για να χτυπήσει, αλλά που θα τον περιμένουν οι άλλοι. Η Λάτσιο του πήρε την ισοπαλία και παραλίγο να του πάρει τη νίκη. Η Βέροια παραλίγο να κάνει κηδεία στο Καραϊσκάκη πριν απο μια εβδομάδα.
γ) Στο Champions League, είτε περάσουμε στην επόμενη φάση, είτε στο UEFA ή ακόμη κι αν μείνουμε τελείως έξω, δε πρόκειται να διαμαρτυρηθεί κανείς γιατί η ομάδα υπερέβαλλε εαυτόν φέτος και της αξίζουν συγχαρητήρια. Στην Ελλάδα όμως, δεν έχει τέτοια. Δεν έχει αξιοπρεπείς πορείες ούτε ικανοποιητικές συγκομιδές βαθμών. Εδώ είναι ή παίρνουμε το πρωτάθλημα, ή παίρνουμε τον πούλο. Φέτος δεν αρκεί η δεύτερη θέση για να παίξεις Champions League, έστω στα προκριματικά απ'τον Ιούλιο με τις στάνες απ'τη Σλοβενία και τους ψαράδες απ'τη Νορβηγία. Φέτος έχει μπαράζ για τις θέσεις 2-5, όπερ μεθερμηνευόμενον πως με τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση (π.χ. κανένα Βασσάρα) μπορεί να βρεθείς απ'τα σαλόνια στα αλώνια.
Ιδού λοιπόν το... Περιστέρι, ιδού και το πήδημα. Ατρόμητος-Ολυμπιακός αύριο, δε χωράει άλλο αποτέλεσμα απ'τη νίκη. Να τελειώνει η ιστορία με την ανικανότητα της εκτός έδρας νίκης, να λείπουν οι δικαιολογίες για το... ακούρευτο χορτάρι. Το πρωτάθλημα μας βράζει στο ίδιο καζάνι με το πρωτάθλημα της Σκωτίας και είναι αστείο να χάνονται βαθμοί απ'τους Εργοτέληδες και τους Αστέρες Τρίπολης με την πρόφαση της "Μεγάλης Ευρωπαϊκής Πορείας". Νισάφι πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου