by ANASTO
Ο Ολυμπιακός είχε "ακουμπήσει" αρκετές φορές το διπλό στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ότι πλησίασε σε Μόλντε, Ριαθόρ, Σοσιεδάδ, Ρόζενμποργκ, Σαχτάρ, Ρόμα με παικταράδες στη σύνθεση του, το έχει καταφέρει εις διπλούν φέτος και μάλιστα σε πολύ πιο δύσκολες έδρες. Συνήθως, έφταιγε η κατάρα των τελευταίων λεπτών, ο διαιτητής, ή η κακιά στιγμή, με λίγα λόγια η τύχη που του γύρναγε την πλάτη.
Εχθές, παίζοντας ένα από τα κρισιμότερα παιχνίδια του στο Τσάμπιονς Λιγκ κατάφερε να νικήσει Λάτσιο και διαιτησία και να βάλει τις βάσεις για πρόκριση στη νοκ-άουτ φάση είτε του Τσάμπιονς Λιγκ είτε του Ουέφα. Η νίκη αυτή παίρνει μεγαλύτερη σημασία αφού δε συνοδεύτηκε από μία ιδιαίτερα υψηλής στάθμης απόδοση όπως στη Βρέμη, ή ακόμα και στο Μπερναμπέου, αλλά προήλθε από μία πραγματική μάχη από πλευράς τακτικής. Με κόντρα και τη διαιτησία, που πολλές φορές αναφέρεται ως απόδειξη ατυχίας για κάποια καλή εμφάνιση που έμεινε χωρίς το ανάλογο αποτέλεσμα, ο Ολυμπιακός είχε την τύχη να σκοράρει στις 2 από τις 4 φορές που έφτασε με αξιώσεις στα ιταλικά καρέ. Η ρέντα που έλειπε τόσα χρόνια για να έρθει το πολυπόθητο από πολλούς διπλό, φέτος μας προσφέρεται απλόχερα. Όμως η τύχη από μόνη της, δε φτάνει για να έχεις αποτελεσματική παρουσία στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που συντέλεσαν ώστε ο φετινός Ολυμπιακός να είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί την όποια συνδρομή της τύχης, ή την όποια αδυναμία των αντιπάλων.
Πρώτος παράγοντας είναι η επιλογή σωστής τακτικής από τον σερ Τάκη στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, με το σύστημα με τα τρία αμυντικά χαφ και την εφαρμογή των αντεπιθέσεων. Ένα σύστημα, που ναι μεν δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό της Ελλάδας που παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά είναι απαραίτητο για να "κλέψεις" αποτελέσματα στην Ευρώπη, ασχέτως της δυναμικότητας του αντιπάλου σου. Είδαμε εχθές ότι μία Λάτσιο που δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο ποιοτικά, με μπάτζετ μικρότερο από αυτό του Ολυμπιακού, έπαιρνε τα σφυρίγματα από τους διαιτητές, πολύ απλά γιατί στην ευρώπη το όνομα της "μετράει" περισσότερο από αυτό του Ολυμπιακού. Στα μάτια του μέσου Ευρωπαίου είναι μία μικρή ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται, άρα αν θέλει να φέρει αποτελέσματα πρέπει να σκέφτεται σαν μικρή ομάδα που πάει να "κλέψει" αποτέλεσμα.
Δεύτερος παράγοντας είναι η παρουσία ποιοτικών παικτών όπως ο Γκαλέτι, ο Λεντέσμα, ο Λούα Λούα και ο Κοβάτσεβιτς, που ταιριάζουν απόλυτα στο παραπάνω στυλ παιχνιδιού και το ξεσκαρτάρισμα από το ρόστερ παικτών που απλά δεν μπορούσαν να προσφέρουν για αγωνιστικούς και ψυχολογικούς λόγους. Ο Ολυμπιακός πλέον δεν παρατάει κανένα ματς, είτε δεχόμενος νωρίς/πρώτος τέρμα, είτε κόκκινη κάρτα. Υπό αυτή την έννοια, ο περσινός αποκλεισμός από τα Γιάννενα αποτέλεσε κρυμμένη ευλογία, μιας και αποτέλεσε την αφορμή για την εκκαθάριση και την ανανέωση του έμψυχου δυναμικού. Επιπλέον, ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στην άμυνα, όπου οι επιτυχημένες εμφανίσεις του κατ' ανάγκη σέντερ μπακ Μίχαλ Ζεβλάκοφ, αλλά και η αρχοντική παρουσία του εξορισθέντος Παρασκευά Άντζα, απέδειξε αυτό που χρόνια υποψιαζόμαστε και φωνάζαμε. Το δίδυμο Κωστούλας-Ανατολάκης (αλλά και ο Γεωργάτος) αποτελούσαν την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας, από τη συμπεριφορά τους στην πίεση, την κακή ψυχολογία και τις λάθος τοποθετήσεις, ως και το κατέβασμα/διώξιμο της μπάλας από την άμυνα.
Τρίτος παράγοντας και κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικός, είναι η εύρρυθμη λειτουργία της ομάδας. Ο φετινός Ολυμπιακός παίζει σαν ομάδα, κάτι που επεσήμαναν όλοι οι παίκτες στις δηλώσεις τους (ακόμα και αυτός ο χαβαλές βραζιλιάνος σέντερ μπακ από την καφετέρια του Πασαλιμανιού στην οποία παρακολούθησε το ματς). Το ομαδικό πνεύμα οφείλεται κατά κύριο λόγο, στην απουσία των καρκινωμάτων που επί δέκα και πλέον χρόνια κατέτρωγαν τις σάρκες του Ολυμπιακού και επηρέαζαν την ομάδα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Μπήκε μία τάξη στα αποδυτήρια και λείπουν φαινόμενα όπως οι κόλλες σε παπούτσια, τα πεταμένα κλειδιά και οι ψίθυροι περί κερατωμάτων, ενώ δεν υπάρχουν φατρίες, κλίκες και κολλητοί και απουσιάζουν σχόλια στον τύπο περί Λάτιν και Ελλήνων.
Το ζητούμενο πλέον είναι η περαιτέρω ενίσχυση της ομάδας, ώστε το ρόστερ να αποκτήσει την πληρότητα που απαιτείται για την εκπλήρωση και των εγχώριων στόχων. Εκτιμώ ότι στην παρούσα φάση αυτό που χρειάζεται περισσότερο ο Ολυμπιακός είναι να αποκτήσει παίκτες για το ελληνικό πρωτάθλημα και όχι για την Ευρώπη. Στην Ευρώπη, καλώς η κακώς οι δυνατότητες της ομάδας την προκειμένη στιγμή εξαντλούνται στην πρόκριση στον επόμενο γύρο. Αντίθετα, στο ελληνικό πρωτάθλημα πρέπει να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για τη διατήρηση των κεκτημένων, που εκτός του γοήτρου, θα του δώσουν το δικαίωμα της εκ νέου συμμετοχής στο θεσμό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ολυμπιακός σε βάθος χρόνου πρέπει να είναι ικανός να εφαρμόζει διαφορετικό σύστημα ανάπτυξης παιχνιδιού στην Ελλάδα απ' ότι στην Ευρώπη. Για να γίνει αυτό πρέπει να διαθέτει στο ρόστερ του το κατάλληλο μείγμα παικτών.
by ANASTO
Ο Ολυμπιακός είχε "ακουμπήσει" αρκετές φορές το διπλό στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ότι πλησίασε σε Μόλντε, Ριαθόρ, Σοσιεδάδ, Ρόζενμποργκ, Σαχτάρ, Ρόμα με παικταράδες στη σύνθεση του, το έχει καταφέρει εις διπλούν φέτος και μάλιστα σε πολύ πιο δύσκολες έδρες. Συνήθως, έφταιγε η κατάρα των τελευταίων λεπτών, ο διαιτητής, ή η κακιά στιγμή, με λίγα λόγια η τύχη που του γύρναγε την πλάτη.
Εχθές, παίζοντας ένα από τα κρισιμότερα παιχνίδια του στο Τσάμπιονς Λιγκ κατάφερε να νικήσει Λάτσιο και διαιτησία και να βάλει τις βάσεις για πρόκριση στη νοκ-άουτ φάση είτε του Τσάμπιονς Λιγκ είτε του Ουέφα. Η νίκη αυτή παίρνει μεγαλύτερη σημασία αφού δε συνοδεύτηκε από μία ιδιαίτερα υψηλής στάθμης απόδοση όπως στη Βρέμη, ή ακόμα και στο Μπερναμπέου, αλλά προήλθε από μία πραγματική μάχη από πλευράς τακτικής. Με κόντρα και τη διαιτησία, που πολλές φορές αναφέρεται ως απόδειξη ατυχίας για κάποια καλή εμφάνιση που έμεινε χωρίς το ανάλογο αποτέλεσμα, ο Ολυμπιακός είχε την τύχη να σκοράρει στις 2 από τις 4 φορές που έφτασε με αξιώσεις στα ιταλικά καρέ. Η ρέντα που έλειπε τόσα χρόνια για να έρθει το πολυπόθητο από πολλούς διπλό, φέτος μας προσφέρεται απλόχερα. Όμως η τύχη από μόνη της, δε φτάνει για να έχεις αποτελεσματική παρουσία στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που συντέλεσαν ώστε ο φετινός Ολυμπιακός να είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί την όποια συνδρομή της τύχης, ή την όποια αδυναμία των αντιπάλων.
Πρώτος παράγοντας είναι η επιλογή σωστής τακτικής από τον σερ Τάκη στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, με το σύστημα με τα τρία αμυντικά χαφ και την εφαρμογή των αντεπιθέσεων. Ένα σύστημα, που ναι μεν δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό της Ελλάδας που παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά είναι απαραίτητο για να "κλέψεις" αποτελέσματα στην Ευρώπη, ασχέτως της δυναμικότητας του αντιπάλου σου. Είδαμε εχθές ότι μία Λάτσιο που δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο ποιοτικά, με μπάτζετ μικρότερο από αυτό του Ολυμπιακού, έπαιρνε τα σφυρίγματα από τους διαιτητές, πολύ απλά γιατί στην ευρώπη το όνομα της "μετράει" περισσότερο από αυτό του Ολυμπιακού. Στα μάτια του μέσου Ευρωπαίου είναι μία μικρή ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται, άρα αν θέλει να φέρει αποτελέσματα πρέπει να σκέφτεται σαν μικρή ομάδα που πάει να "κλέψει" αποτέλεσμα.
Δεύτερος παράγοντας είναι η παρουσία ποιοτικών παικτών όπως ο Γκαλέτι, ο Λεντέσμα, ο Λούα Λούα και ο Κοβάτσεβιτς, που ταιριάζουν απόλυτα στο παραπάνω στυλ παιχνιδιού και το ξεσκαρτάρισμα από το ρόστερ παικτών που απλά δεν μπορούσαν να προσφέρουν για αγωνιστικούς και ψυχολογικούς λόγους. Ο Ολυμπιακός πλέον δεν παρατάει κανένα ματς, είτε δεχόμενος νωρίς/πρώτος τέρμα, είτε κόκκινη κάρτα. Υπό αυτή την έννοια, ο περσινός αποκλεισμός από τα Γιάννενα αποτέλεσε κρυμμένη ευλογία, μιας και αποτέλεσε την αφορμή για την εκκαθάριση και την ανανέωση του έμψυχου δυναμικού. Επιπλέον, ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στην άμυνα, όπου οι επιτυχημένες εμφανίσεις του κατ' ανάγκη σέντερ μπακ Μίχαλ Ζεβλάκοφ, αλλά και η αρχοντική παρουσία του εξορισθέντος Παρασκευά Άντζα, απέδειξε αυτό που χρόνια υποψιαζόμαστε και φωνάζαμε. Το δίδυμο Κωστούλας-Ανατολάκης (αλλά και ο Γεωργάτος) αποτελούσαν την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας, από τη συμπεριφορά τους στην πίεση, την κακή ψυχολογία και τις λάθος τοποθετήσεις, ως και το κατέβασμα/διώξιμο της μπάλας από την άμυνα.
Τρίτος παράγοντας και κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικός, είναι η εύρρυθμη λειτουργία της ομάδας. Ο φετινός Ολυμπιακός παίζει σαν ομάδα, κάτι που επεσήμαναν όλοι οι παίκτες στις δηλώσεις τους (ακόμα και αυτός ο χαβαλές βραζιλιάνος σέντερ μπακ από την καφετέρια του Πασαλιμανιού στην οποία παρακολούθησε το ματς). Το ομαδικό πνεύμα οφείλεται κατά κύριο λόγο, στην απουσία των καρκινωμάτων που επί δέκα και πλέον χρόνια κατέτρωγαν τις σάρκες του Ολυμπιακού και επηρέαζαν την ομάδα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Μπήκε μία τάξη στα αποδυτήρια και λείπουν φαινόμενα όπως οι κόλλες σε παπούτσια, τα πεταμένα κλειδιά και οι ψίθυροι περί κερατωμάτων, ενώ δεν υπάρχουν φατρίες, κλίκες και κολλητοί και απουσιάζουν σχόλια στον τύπο περί Λάτιν και Ελλήνων.
Το ζητούμενο πλέον είναι η περαιτέρω ενίσχυση της ομάδας, ώστε το ρόστερ να αποκτήσει την πληρότητα που απαιτείται για την εκπλήρωση και των εγχώριων στόχων. Εκτιμώ ότι στην παρούσα φάση αυτό που χρειάζεται περισσότερο ο Ολυμπιακός είναι να αποκτήσει παίκτες για το ελληνικό πρωτάθλημα και όχι για την Ευρώπη. Στην Ευρώπη, καλώς η κακώς οι δυνατότητες της ομάδας την προκειμένη στιγμή εξαντλούνται στην πρόκριση στον επόμενο γύρο. Αντίθετα, στο ελληνικό πρωτάθλημα πρέπει να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για τη διατήρηση των κεκτημένων, που εκτός του γοήτρου, θα του δώσουν το δικαίωμα της εκ νέου συμμετοχής στο θεσμό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ολυμπιακός σε βάθος χρόνου πρέπει να είναι ικανός να εφαρμόζει διαφορετικό σύστημα ανάπτυξης παιχνιδιού στην Ελλάδα απ' ότι στην Ευρώπη. Για να γίνει αυτό πρέπει να διαθέτει στο ρόστερ του το κατάλληλο μείγμα παικτών.
by ANASTO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου